Post NL
De bezorger zal tussen 12.00 en 12.45 uw pakketje afleveren’. Het berichtje piept op mijn telefoonscherm naar voren. Mooi van Post NL en attent om ervoor te zorgen dat ik mijn dagindeling af kan stemmen op hun komst. Want ik moet ervoor thuisblijven, de buren en ik nemen allang geen pakketten meer aan. Dat zorgt maar voor ongewenste contacten. En hoe flikken ze het toch om zich zo precies aan die tijd te houden, ondanks files, stoplichten, autopech? Kwart voor 12, ik tap nog eens ‘n espresso en zet de deur vast op ‘n kiertje.
21.15 uur. De bel.
‘Ja’, antwoord ik via de intercom.
‘Post NL, pakje voor u’.
Ik onderdruk een woeste grom en de kreet dat het nu niet meer hoeft en dat ie het pak van groot formaat ergens kan stoppen waar de zon… etc..
‘Komt u binnen, lift tweede verdieping’.
Blijkbaar geen tijd voor de lift.
Driftige voetstappen op de trap van de galerij en daar staat een bezwete grijze besteller in het bekende uniform. Rood aangelopen overhandigt hij de doos.
‘13.00 uur had u gezegd.’
‘Ik niet, dat doet het hoofdkantoor. Ik heb geen tijd voor push-berichtjes. Ik heb al 20 boze klanten op mijn rug hangen, u kan er ook nog wel bij. Maar gelukkig bent u de laatste.’
‘Wil die meneer geen koffie?’, hoor ik de stem van Mw. T.
Vragend kijk ik hem aan, hopend dat hij haast heeft.
‘Nou dat zou er wel in gaan, ik ga hierna toch naar huis.’
Terwijl de gulle geefster zich in haar boudoir heeft teruggetrokken, zit ik even later aan tafel met de bezorger. Net als met de loodgieter, de gasmeneer, de wasmachinemonteur en elke dienstverlener die na de koffie ook nog even van het toilet gebruik wil maken. Waarom altijd bij ons, houd het eens een keer op tot de volgende klant.
De man blijkt een gulle prater en vertelt honderduit over zijn werk. Vandaag 200 pakketten in stad en omgeving. Om 07.00 uur begonnen met het inladen van de bus. Zorgen dat de pakken er op volgorde van de route in gaan, anders wordt het een chaos. Jagen tegen de tijd, stressen in het verkeer, zoeken naar adressen en nummers, lunchpauzes overslaan, sociale afspraken op het laatste moment afzeggen. En dat allemaal voor een ZZP-hongerloontje. Maar wat moet je.
‘Prikacties en wel nu, laat ze het maar voelen’, roep ik, meegesleept als ik ben door mijn eigen actiebereidheid vanuit mijn centraal verwarmde huiskamer en straks een Netflixje.
‘En dat is precies wat er gaat gebeuren’, zegt hij, als Post NL niet over de brug komt.
‘En een geel hesje aan, dat helpt!’
Even later sjokt hij op zijn zware schoenen de trap af.
Wees lief voor de bezorger, wil ik maar zeggen en gesel het kapitaal!
hotmail.comGeplaatst in de categorie: actualiteit
Post NL
80
Geef je reactie op deze inzending: