Leergeld

Het is alweer een dikke maand geleden dat ik mijn zoveelste miskoop deed via Marktplaats.
Dit keer was het een fiets, een echte Jan Janssen (dacht ik).
De verkoper had mijn bezoek slim gepland. Hij kon me vanaf half zeven 's avonds ontvangen om de fiets te tonen. De reden van dit tijdstip werd me pas later duidelijk.

Zoals dat vaak gaat met Marktplaats, was de afstand veel te ver, de naam van het dorpje mij onbekend en de foto uiterst wazig.
Maar.. het rijwiel was wel 500 Euro goedkoper dan het 2-e hands exemplaar dat de Erkende Handelaar hier in de Hoofdstraat elke morgen opnieuw voor z'n deur zet om klanten te trekken. En elke avond weer naar binnen sjouwt.

Mijn eerste poging om dit attribuut tot ontwikkeling van mijn souplesse, tot verbetering van mijn conditie, tot bevordering van mijn gezondheid en tot verhoging van het geluk van ons hele gezin te verwerven, mislukte als een natte vuurpijl op nieuwjaarsnacht. Mijn Mio-navigatiesysteem begreep mij verkeerd. En vice versa.
De perikelen (van het Italiaanse: é pericoloso sporgersi) met dat apparaatje zal ik u vandaag onthouden. Anders kon u denken dat m'n hele leven één estafette is van dwaasheden. En dat kan ik me niet permitteren, na alle wijsheden die ik heb opgedist.

Bij de herkansing enkele dagen later, arriveerde ik in de avondschemering aan de voordeur van de bescheiden woning van de verkoper en zijn jonge gezinnetje, en werd meteen meegetroond naar een nauwelijks verlicht trappenhuis (u begrijpt hopelijk uit dit soort details dat mij geen enkele blaam treft voor deze aanstaande miskoop), waar een hele kluwen ongelijksoortige tweewielers wachtte op ontknoping.
Ik ontwaarde daartussen ook de enigszins aangeslagen winnaar van de Tour van '68.

Na een veel te oppervlakkige inspectie en (terugkijkend) veel te veel naïeve, hoopvolle, invoelende sympathie voor deze gebrekkig Nederlands sprekende jonge vader van 3 peuters, deed ik mijn donatie van 150 Euro voor het welzijn en de onderhoudskosten van dit prille, armlastige gezinnetje, en laadden wij het eens trotse ros in de achterbak.

De volgende dag al fietste ik met wollen muts, leren handschoenen en voorzichtig optimisme de hellingen van de Posbank op (hijg, hijg) en af (rem, rem). Tijdens deze leerzame rit kwamen de belangrijkste gebreken van mijn vertrouwen in de mensheid en mijn fietsmechanische inzicht pijnlijk aan het licht: er zat een scheur in de buitenband voor; de trapas was krom; er ontbrak een kettingblad op de vooras (het middelste); de bagagedrager was ernstig verbogen; en praktisch alle onderdelen behalve het frame waren bij elkaar geraapt en in elkaar geflanst.

Gistermiddag heb ik 'm voor het eerst weer uitgeprobeerd. Na 5 weken pendelen tussen swingende instructiefilmpjes op you tube en frustrerende uren knutselen en vloeken in onze overvolle schuur, het on-line bestellen van nieuwe onderdelen en een kist fietsgereedschap, na tientallen troostrijke koppen hete kruidenthee van m'n eega, moet ik alleen dit kleine versnellingskabeltje nog even afstellen en vastzetten.

Shit, hoe doe je dat? Die veer schiet steeds weer terug! Dit inbusboutje moet eerst aangedraaid. Maar waar loopt die kabel langs? Over? Fiets op z'n kop. Fiets weer rechtop. Linksom. Waar zijn die twee schroefjes voor?

Nog even dat Engelse filmpje goed bekijken.
Ik moet die klus toch af kunnen krijgen voordat ze morgen weer thuiskomt?
Jezus kat, loop me niet steeds voor de voeten!

Uiteindelijk heb ik aan deze opgedrongen nieuwe hobby nóg eens 150 Euro uitgegeven.

Fiets

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 3 stemmen 679