Minerva 1
Ik herinner me, teruggaand in mijn mentale data-base, nog levendig de tijd waarin de kerken 'leegliepen'.
Vanaf begin jaren '60 trok er een golf van collectieve verandering door de hoofden en harten van de jongere generatie, die in hen een gevoel veroorzaakte van afstoting ten opzichte van de traditionele geloofsopvattingen en -uitingen van de oudere generatie.
'We' waren hard op weg om ingevoerd te worden in de wijdere dynamiek van de internationale wereld. Op weg om betrokken te worden bij bewegingen, stromingen en ideologieën die als weersystemen over de wereld dansten om sympathisanten in vervoering te brengen.
Onze tot dan toe tamelijk besloten tradities en denkpatronen, rituelen en waarden, gebruiken en volksoverleveringen, kwamen onder een spervuur te liggen van vragen en tegenwerpingen.
Het leek alsof er in de hoofden een nieuwe vonk was ontstoken die een nieuw vermogen tot leven wekte om 'te denken over wat je dacht'.
Alsof een Griekse Godin de mensheid had aangeraakt met haar Olympische toorts van denkkracht.
Alsof de Uil van Wijsheid zijn waakzame plek op de schouder van zijn meesteres, de godin Minerva of Athena, die de emancipatie van de werking van de menselijke geest stimuleert, verliet en de vleugels uitspreidde van het woord, het woord dat nodig is om nieuwe kennis en inzichten te verspreiden.
Sinds die tijd van de jaren '60 zijn we als collectief door de strubbelingen, de mentale worstelingen, de emotionele turbulenties en vortexen heen en weer geslingerd, die we in de geschiedenis van ons recente verleden kunnen terugtraceren tot de veranderingen in onze maatschappelijke, intellectuele, politieke, machtsblok-gerelateerde, ideologische, economische en religieuze instituten en sedimentaties.
Het speelveld waarin zich onze vormveranderende menselijke opvattingen condenseren tot (tijdelijke) vaststaande structuren als: functies (directeur, paus), gebouwen (stadhuis, kerk, bank), organisaties (tweede kamer, school, zorginstelling, verzekering, beurs) of ideologieën (links, rechts, liberalen, conservatieven, socialen), dat speelveld van de maatschappij, weerspiegelt uiteindelijk nauwgezet de voortgaande emancipatie van ons individuele en collectieve denken.
Ik laat de uil hierbij voor dit moment even neerstrijken, om uit te rusten van de drukke werkzaamheden die hij de afgelopen weken heeft ontwikkeld, en zich te laten herstellen van de vele kiezelstenen en pijlen die op hem zijn afgevuurd door de katapulten en bogen van het schamperende volk dat niet de moeite nam om de handschoen van de impuls tot eigen geestelijke ontwikkeling op te nemen..
Geplaatst in de categorie: actualiteit