Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn van Hanneke van Almelo

Nederig

Op vrijdag sta ik, keurig op tijd, hond aan de lijn en aan de voet, te wachten op het oefenveldje van de hondenschool. Door het raam van de kantine zie ik mensen opstaan en jassen aantrekken. De les gaat zo beginnen. Dan komt een van de trainers naar me toe gelopen en zegt dat de les die dag niet doorgaat. Er is een wandeling gepland met de gehandicapten. Als ik zin heb, mag ik meelopen.

Een groepswandeling is het laatste waar ik nu op zit te wachten. Bodo, mijn jonge hond van veertien maanden, zit in een periode waarin hij tegen alles wat bij hem in de buurt komt nerveus begint te keffen. Ik had een tijdje de wekelijkse training overgeslagen om hem, en mijzelf, wat rust te gunnen. Aan de andere kant, denk ik dan, is een ontspannen samenzijn met een groep coaches en ervaren hondeneigenaren misschien precies wat we nodig hebben. Ik voeg me aarzelend bij de groep die op het punt staat te vertrekken – achteraan, om de goden niet te verzoeken. Gaat het niet, dan maak ik rechtsomkeert.

Het tempo ligt niet hoog en er wordt volop gebabbeld en gelachen. Het jengeldeuntje van een ijscokar klinkt uit een zijstraat. Een moeder met twee kinderen kijkt vanuit de voortuin toe hoe de karavaan haar huis voorbij trekt en ze groet een paar bekenden hartelijk. Ik loop met Bodo naast een trainer van de club met zijn hond Prego, een alaskan husky. De trainer vertelt over zijn hobby: Hij heeft thuis nog twee husky’s, een waarmee hij wedstrijden doet en een pup van een half jaar. Hij vraagt hoe het met Bodo gaat en geeft wat aanwijzingen. Bodo heeft nog geen kef gegeven en ik begin te ontspannen. Diverse honden in de groep, flinke exemplaren, hebben twee leibanden zie ik nu, een voor de eigenaar en een voor iemand die minder valide is. Op die wijze krijgen zij de kans om met een hond te wandelen zonder enig risico.

Na drie kwartier zijn we terug op de trainingsweide. De zon is inmiddels tevoorschijn gekomen en strooit met gulle hand haar warme avondstralen over het veld. Een fotograaf staat klaar. Een voor een worden de honden naar een verhoginkje geleid, de interim begeleider er trots naast.

Even is de hele wereld verdwenen; het enige dat ik gewaar word is de alom aanwezige welwillendheid van de ene mens tegenover de andere – of die nu minder valide is of gewoon snotnerveus vanwege het wandelen in een groep met een jonge energieke hond.

Schrijver: Hanneke van Almelo, 12 juni 2019


Geplaatst in de categorie: dieren

3.0 met 6 stemmen 160



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)