Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Lange neus

Behaaglijke temperatuur in mijn woonkamer, guur buiten, het donkert al, hete thee met wat rum. Geschikt moment om Scottish Open te kijken, snooker op immense groene Strachan-matchtables, de precisiesport waarbij je je opponent een lange neus toesteekt en bezorgt. De tegenstrever krijgt een zodanig lastige spelsituatie voorgeschoteld dat er geen uitweg mogelijk is. Tenzij je een lucky-shot produceert...

Eigentijdse televisiebeelden zijn steeds korter ‘gesneden’. Alles schiet voorbij, geprojecteerde teksten zijn moeilijk te volgen, het doet pijn aan je ogen. Maar niet bij snooker. Dat vind ik het prettige van snooker. De meeste wedstrijden baden in zalige rust, safety-shots en psychologische oorlogvoering. Zelfs bliksemschicht Ronnie O’Sullivan, ook wel ‘the rocket-man from Essex’ genoemd, heeft minstens vijf minuten nodig voor een maximum-break.

Sinds de introductie op de Britse televisie in de jaren zestig, trekt snooker hoge kijkcijfers. Het biedt een guilty-pleasure-alternatief voor de boze buitenwereld van het gehaaste leven; er wordt strijd geleverd, maar door twee correct geklede spelers (vaak opgesierd met een vlinderdasje), in goede banen geleid door een gedienstige v/m-arbiter met hagelwitte handschoenen.

In de begintijd van snooker-on-tv richtte veel aandacht zich op de hypernerveuze Alex Higgins uit Belfast, een zware drinker en een zware roker, buurtgenoot van George Best, de wondervoetballer. Alex’ bijnaam luidde ‘Hurricane-Higgins’; hij gaf deze biljartvariant iets teveel het etiket van platvloerse pub-bezigheidstherapie voor straatboefjes. Vervolgens werd snooker voor sponsors en wedkantoren interessant door de opkomst van Dennis Taylor, die met buitensporig-grote (voor beter zicht op de tafel aangepaste) brillenglazen de show stal. Daarna traden Jimmy White, Steve Davis, John Parrott, James Wattana en Steven Hendry op de voorgrond.

Snooker wordt zonder spastische camera-zwenkingen in beeld gebracht. De verlichting-boven-de-tafel schept een prettig-gefocuste kerstsfeer. De speler die niet ‘aan zet’ is, moet wachten op het keren van de kansen. Mijn favoriete BBC-commentator is John Virgo, een goedmoedige lobbes met een gezaghebbende bromsnorstem. Virgo kan alle kampioenen, van vroeger en nu, perfect imiteren. Zoals Terry Griffiths, een kwelling voor cameralieden. De bedachtzame, elegante Griffiths bekeek de tafel vanuit alle hoeken, legde aan en zag er van af. Sindsdien heeft de wereldfederatie de maximale cue-time reglementair beperkt.

Schrijver: Ton Mantoua, 10 december 2019


Geplaatst in de categorie: sport

5.0 met 3 stemmen 1.081



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Scherzo
Datum:
12 december 2019
Reeds laat op de avond, buiten waait de wind in olmen en peppels om mijn huis, glas wijn binnen handbereik, tv op non-actief, kaarsen wel, met het Oog op Morgen op de achtergrond.... kortom, het ideale moment om de nieuwste column van Ton Mantoua te attaqueren, als ware het een malse camembert.
Halverwege aanbeland gingen in mijn al wat slaperige brein hier en daar geleidelijk wat lichtjes branden, maar nog altijd zocht ik houvast in de vorm van steunpunten.
Hoezo vlinderdasjes...v/m....?
Ah, Dennis Taylor, die naam zei me wel wat. Maar waar bleven dan Raymond en Van Gerven, onze Hollandse postbodes met hun precisie-instrumenten?
En hoezo v/m....darts is toch een mannelijk tijdverdrijf? Sorry, sport, volgens sommigen, maar geen olympische, god beware me.
Pas toen ik de parade van volslagen anonieme nono's voorbij zag komen wist ik het: ik was in de verkeerde film beland. Met namen van figuren die ik nooit gezien en waar ik nooit van gehoord heb. En dat zullen ze voor mij ook altijd blijven...
Snooker op tv, sorry Ton, iets saaiers kan ik me nauwelijks voorstellen....

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)