Oud En Der Dagen Zat (1)

Sinds de uitbraak van de crisis zijn ouderen besmet, ziek, dood, of lijdend aan het etiket ‘hoog risico’. Discussies over het nut van behandeling of een tergend verblijf op de intensive care vulden lang vele mediaverhalen. Buiten de groep verpleeghuis pechvogels schuifelden de senioren door het openbare domein. In de buurtsuper ontweken zij angstvallig de ‘anderen’, welke andersom vaak onverschilligheid toonden over het houden van afstand. Slechts in verlaten parken, uitgestrekte polders en aan zee in de nog verlichte avonduren wandelden de vitale ouderen. Natuurlijk, zij mochten bestaan en ademen. Maar over het nut daarvan voor de samenleving werd in de media voorzichtig- maar niet minder pijnlijk- nagedacht door geleerden en amateurs.

Zo kregen de ouderen stap voor stap keurig geformuleerde aanwijzingen, dat hun bestaan op zijn minst minder relevant is voor de samenleving als economisch verschijnsel. Nu ja, de grijsaards hebben zeker een leven lang zich doorgaans te pletter gewerkt, velen komende uit de sobere jaren tijdens en na de grote oorlog. Inderdaad, de welvaart explodeerde vanaf jaren zestig. Zingen en dansen over vrijheid, ongeremde lust, popmuziek en onderuit halen van gezag. Deze speelsheid konden lang niet allen van de naoorlogse generatie zich veroorloven. Inmiddels kennen wij ook in coronatijd discussies over ‘voltooide levens’. Of de invalshoek, dat mensen hun tijd soms ook wel ‘hebben gehad’.

Dit in tegenstelling tot de vroegere opvatting, dat wij allen van een ‘welverdiend pensioen’ mochten gaan ‘genieten’. Naast Zwitserleven spraken de reclamefoto’s van golfende senioren, en vakanties met caravan. Waarbij aangetekend, dat ook toen gezond het pensioen halen, een uitdaging was. Zeker niet allen haalden fris en fruitig deze streep. Uiteraard de vaak aangehaalde stratenmakers als voorbeeld. Over de duizenden die door stress, doortrapte bedrijfsspelletjes, reorganisaties en onmogelijke doelstellingen ziek werden, wordt zelden gesproken. Want ja, definieer maar eens wat een zwaar beroep is.

Al met al is keihard klagen niet nodig. In dit land is het leven van senioren relatief luxe vergeleken met vele buitenlanden. Niettemin lijkt de maatschappelijke stemming wel aan het veranderen. De wijsheid en de veelgeprezen mildheid, die de ouderen zouden verkrijgen, verzuipen in een zwart gat van onrust en irritatie over die zogenaamd welvoorziene grijsaards. We willen graag ‘kwetsbare ouderen’ beschermen. Maar toch. De vraag rijst of het in coronatijd negeren en fors onderschatten van de ernstige situaties in de verpleeghuizen tegen deze achtergrond ongewild een gevolg is van een zekere ontstane minachting voor mensen ‘op leeftijd’.

ouderen voltooid kwetsbaar grijsaards pensioen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 6 stemmen 426