Butkes
Het is een prachtige film, de beentjes – of butkes – van Sint Hildegard. De beentjes van Sint Hildegard liggen 73 uur lopen vanaf Almelo, althans, als je via het slot Bad Bentheim en het standbeeld van de Lorely in de Rijn gaat. Dat is best een tippel, maar daar gaat de film helemaal niet over.
De film gaat over de wens van de man die overlijdt in Bad Bentheim als hij met zijn ezel een steile klinkerweg op loopt. De man, over de tachtig, zo blijkt later, was van plan om met zijn ezel naar de Lorely te lopen. Hij deed dat zonder zijn vrouw te informeren, want die zou hem alleen maar hebben tegengehouden. Zo blijkt later ook uit de film.
De kern van het verhaal is dat mannen jaren ouder worden als ze getrouwd zijn en dat dit komt - de dochter van de man is erop gepromoveerd - omdat de vrouw voor de man zorgt. De dochter en de vrouw van de man voeren dat tot in de puntjes uit. Heel sterk is de scène waarin de hoofdrolfiguur, een dierenarts gespeeld door Herman Finkers, een koekje pakt. Zijn vrouw (de dochter van de overleden man) ziet dat en zegt: ‘Wil je thee? En neem er maar appeltaart bij.’ ‘Nee, ik heb zin in een koekje.’ ‘Maar de appeltaart moet op.’
Even later zit Finkers aan tafel met appeltaart voor zich. Zijn vrouw zet de thee voor hem neer en vlak voor Finkers zijn vorkje wil pakken, dat zij er ook al had neergelegd, pakt zij dat op en geeft het in zijn hand. Terloops. Finkers neemt het aan, want zo is hij dat gewend, zo blijkt voortdurend uit de film.
Na tal van vermakelijke verwikkelingen, Finkers doet alsof hij dement is om het huis te kunnen ontvluchten, de zoon van Finkers en zijn vrouw laat meer dan vijf ezels ontsnappen, waarna de dochter en Finkers door Duitse en Nederlandse politie wordt aangehouden – ‘Ja, we zitten vlakbij de grens.’ Na tal van verwikkelingen eindigt de film met de vrouw van de overleden man en hun dochter bij het graf waar, zo weten de kijkers en de dochter, de overleden man niet in ligt. Hij is al gecremeerd en Finkers heeft zijn as dan al verstrooid in de Rijn – bij het standbeeld van de Lorely – precies zoals de overleden man had gevraagd. Want Finkers begrijpt de man. Het is een geval van zo dochter, zo moeder. En toch, dochter verraadt Finkers niet. Zij accepteert, eindelijk, wat Finkers heeft gedaan. En Finkers steekt een kaarsje op voor zijn vrouw bij de butkes van Sint Hildegard. De beentjes dus.
Want de film is voornamelijk in het Twents, Tukkers gefilmd. En vanaf begin tot eind goed gespeeld, geloofwaardig en ik vond hem heel herkenbaar. Vijf sterren.
Als hij nog draait: gaat kijken! Echt waar – het is een omfietsfilm. Ook als je niet van streektaal houdt.
home.nlGeplaatst in de categorie: film
beentjes
170
Geef je reactie op deze inzending: