De grap en de klap
Oscarwinnaar Will Smith heeft excuses aangeboden voor de klap. Ik snap dat wel. En ik vind het jammer.
Uiteraard ben ik niet voor het slaan van collega’s die een grapje maken, maar ik kan mij heel goed voorstellen dat de spanning soms net iets te heftig wordt en dat je dan een kort moment jezelf even niet in de hand hebt. Je weet hoe zwaar je vrouw het heeft met het verlies van haar haar en haar keuze om dan maar kaal door het leven te gaan. Je weet dat. En dan maken ze een grap daarover.
En je weet dat je genomineerd bent voor de Oscar voor de beste acteur. Het is een spannende avond waar hij misschien voor het eerst van zijn leven die felbegeerde prijs kan krijgen. Hij wordt genoemd. Het is spannend. En dan maken ze een grap over je vrouw. Weer iemand.
Je hebt al vaker vragen gehad over het haar van je vrouw en je hebt steeds netjes antwoord gegeven, maar elke keer draaide je hart om. Je bleef lachen, zoals het jongetje op het schoolplein dat altijd werd gepest. Blijf lachen, dat moet, want anders slaan ze misschien nog harder. Je adviseurs zeggen het ook altijd: blijf lachen. En daarom zat je in je stoel en bleef je lachen met pijn in je hart. En toen kwam die grap.
Ja. Het is maar een grap. Grappen doen geen pijn, zeggen ze. Je kijkt naar je vrouw en je ziet door haar lachen heen van ja, het is een grap. Maar het doet haar vreselijk veel pijn. Je staat op. Je loopt naar voren en je hebt volledig geen plan, maar als je vlakbij staat weet je hand wat hij moet doen.
Daarna loop je weer terug. Voelt het goed? Alles gaat door je heen, maar niet dat je je goed voelt. Het was nodig, dat wist je. ‘Neem de naam van mijn vrouw niet meer in jouw fucking mouth!’ Schreeuw je. Twee keer. Voelt het goed? Nee, maar het moest. Je kijkt je vrouw aan en zij kijkt jou aan. ‘Waer werd oprechter trouw, dan tusschen man en vrouw ter weereld oit gevonden?’ schreef Vondel, maar daar heb op dat moment je geen idee van.
Wel begint de angst. Wat gaat er nu gebeuren? Krijg je de Oscar nog? Ja, die krijg je. Iedereen is in de war en bang, want iedereen in de zaal weet hoe moeilijk het is, beroemd zijn, en hoe hard grappen zijn, dat weet iedereen, maar het moet kunnen want het hoort allemaal bij de show en de show moet doorgaan. Dus je krijgt de Oscar.
Maar de volgende dag komt de massa haat los die elke neger dagelijks over zich heen krijgt gestort en dat duizenden maal erger en dan kun je niet anders dan excuses aanbieden. Of je Will heet of niet. Of je wil of niet.
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
Oscar
240
Geef je reactie op deze inzending:
En het verbod op iets dat woke lijkt, is net zo erg als het verbod dat veel wokisten eisen op veel dat niet woke is.
Kortom: slaan is niet goed, maar is dit soort grappen wel altijd goed?
Je mag niet slaan maar de situatie is er wel naar. Voor mij (blanke vrouw) is in dit geval de eerlijkheid en openheid waarmee het gebeurde de leidraad om toch achter het optreden van Smith te gaan staan.
Iemand slaan om een grap (hoe slecht die dan ook is in jouw ogen) kan ik geen begrip voor opbrengen. Gekwetst zijn of worden is ook een keuze. In de slachtofferrol kruipen wordt tegenwoordig nogal snel gedaan. Je kunt er ook boven gaan staan en als het je niet aanstaat je schouders ophalen.
In je laatste zin draaf je overdreven woke-achtig door met “de massa haat die elke neger dagelijks over zich heen krijgt”. Of was dat een grap Jan?