Fictie?
Toen we voor een verzameld publiek en met een journalist van het lokale sufferdje erbij het eerste exemplaar aan de burgemeester van Groningen gaven, reageerde die met de grappige opmerking dat hij een ander exemplaar al uit had en dat ons boek fictie was.
Dat zei hij niet één, niet twee, maar minstens drie keer en misschien wel vaker. Fictie. Nu is fictie soms meer waar dan non-fictie, maar onze ambitie was non-fictie te schrijven en we hebben alles gecontroleerd en gecheckt, dus wilden we graag weten wat er dan niet aan klopte. Tijdens de overhandiging herhaalde hij enkele malen dat hij in de zomer van 2019 geen burgemeester van Groningen was en ja, dat klopt. Maar dat staat niet in het boek. En verder noemde hij één punt op, iets met het secretariaat dat anders zou zitten, maar dat legde hij niet uit.
Vervolgens wilde Hein Bloemink, de journalist die nieuws rook, wel een discussie tussen de burgemeester en ons en wij, die weerwoord wilden, stemden daar meteen mee in. Maar de burgemeester niet. Die liet zijn woordvoerder zeggen, dat de burgemeester ons wel persoonlijk wilde spreken, maar niet met de pers erbij. En ook daar gingen we op in, want wellicht zou hij dan zijn bewering onderbouwen. Het gesprek was 14 april.
Een onderbouwing van zijn belediging hebben we niet gekregen. We hebben zelfs geen vragen of een discussie gekregen. Alleen wat reclame hoe blij het onderwijs in Haren is met de nieuwe gemeenten of hoe nodig was het groen aan te pakken. En dat wij vast wel fouten hadden gemaakt en niet iedereen hadden gesproken. Dat hij naar het eind toe vond dat we steeds minder neutraal waren, van die dingen. Maar nooit concreet. En mijn vraag of hij wil aanwijzen wat er dan niet deugt, kwam de botte weigering dat hij niet van plan was het boek nog een keer te lezen. Hij ging het niet nog een keer van voor naar achter lezen en aanstrepen wat er zoal niet aan klopte. En verder weigerde hij ook om maar één woord terug te nemen.
Die houding is in de wetenschap natuurlijk een doodzonde en de garantie om met pek en veren de discussie te worden uitgeworpen. Maar in de politiek mag dat, blijkt, want daar geldt de wet van het vertrouwen. En dat vertrouwen hoeft hij niet van ons te krijgen, maar van de gemeenteraad. En in de gemeenteraad telt ons vertrouwen niet. Zelfs het vertrouwen van de inwoners van Haren is in de raad van Groningen maar van beperkt belang. En zo stonden we na een half uur onverrichterzake weer in ze lentezon.
Onverrichterzake? Toch niet helemaal. De woordvoerder van de burgemeester versprak zich: ‘dit boek is lastig voor ons’. Of het waar is of niet, het is lastig. En, toeval bestaat, De Volkskrant voegt hier aan toe in de krant van diezelfde dag 14e april dat we hem bezochten: “Als Koen Schuiling, de burgemeester van Groningen, iets zegt, dan is daar alle reden toe”. De woordvoerder heeft ons uitgelegd wat die reden is.
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
Verzet
118
Geef je reactie op deze inzending: