Zandvoort

Er is iets in de boertige euforie van de Orange Army dat me tegen staat. Een ooggetuige meldde dat je als vanzelf wordt meegenomen in de energie die om je heen losbarst. De uitzinnige reacties, het gejuich en de gebalde vuisten na iedere passage van Verstappen. Het zegt iets over de staat van het land en zijn bevolking.
Het gedweep met de sympathieke jongen van het volk en de onvoorwaardelijke overgave aan een gemeenschappelijke vlucht in nationalisme, succes en prestaties maken duidelijk dat ons land barre tijden tegemoet gaat. De tribunes voelen zich drie dagen één.
Wildvreemden vallen elkaar in de armen en sluiten brullend aan in polonaises, al dan niet ondermijnd door vele halve liters. Alsof ze zelf met 300 per uur over de ‘curb stones‘ zijn gehobbeld.
Maar het gaat allang niet meer om die ene overwinning, het is het feestje van de bedreigde witte middenmoot. Jan en Miep Modaal die een vermogen hebben neergeteld voor een zweterige staanplaats op volgepakte tribunes. Door de dorpsbevolking uitgeperst voor een simpele overnachting in het fietsenschuurtje.
Is het de sport?
Het is de sfeer!

Zandvoort is verborgen nostalgie, heimwee naar de tijd dat we nog Hollanders onder ons waren. Terugverlangen naar een veiliger en minder onheilspellend verleden.
In Zandvoort keren we ons tegen alle onherroepelijke omwentelingen van het lot en het verstrijken van de tijd. In een hysterische poging het tij te keren.
Winter is coming…

Zandvoort

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 111