Je snapt het ook niet als een vriend overlijdt

In de krant las ik dat een oude vriend is overleden.

Zij was een vriendin voor het leven en hij ging weg bij haar. Daardoor verdween hij uit ons leven. Je moet kiezen, denk je, als een vriend en vriendin uit elkaar gaan. Denk je dan. Je snapt namelijk niets van het leven en je doet maar wat. Hij had gezegd, dat hij op een punt in zijn leven stond om altijd met haar door te gaan of nu een einde aan de relatie te maken. Hij koos voor het laatste. Zij heeft het nooit begrepen en ik geloof, hij ook niet.

We zagen elkaar ook nooit meer toevallig, want hij ging in Assen wonen. En de vriendin zagen we wel, ook al ging zij in Den Haag wonen. Den Haag, dat is veel verder weg dan Assen, maar je hebt gekozen en dan onderhoud je de vriendschap waar je voor gekozen hebt. Dus dan is Den Haag ook weer dichter bij Groningen dan Assen.

Onze vriendin ging toch naar zijn afscheidsplechtigheid. Geheel in overeenstemming met hem was het in een kroeg, heb ik begrepen. Ik ging niet. Misschien had ik wel gekund, maar ik wilde me niet opdringen. Onze vriendin kwam na de plechtigheid nog even bij ons langs. Ze was opnieuw teleurgesteld. Niemand had aan haar gedacht, het was al zo lang uit. Hij had al een andere vrouw gehad en die was ook al overleden en nu had hij alweer een nieuwe vriendin, een geheime vriendin, ene Sonja, begreep ik, die geheim moest zijn, omdat ze nog getrouwd was. Omdat zij nog niet kon kiezen. En misschien wel nooit zou kunnen kiezen en daarom was het geheim. Mensen begrijpen niets van hun leven en doen maar wat, vermoed ik.

Onze vriendin was erg verdrietig toen ze bij ons langs kwam. Het was al zo lang uit, maar ze hield nog altijd van hem. Ze had graag met hem, tachtig jaar, op een bankje in een park, het Noorderplantsoen, gezeten en terwijl de eendjes voorbij dreven herinneringen opgehaald van Normandië of musea in Parijs, Hongarije, waar waren ze allemaal niet geweest, toen het nog goed was. Die herinneringen nog één keer ophalen, dat was haar hoop, met hem ophalen. En niemand, niemand bij de afscheidsplechtigheid erkende haar bestaan. Ze was langer in zijn leven geweest dan zijn latere vrouw en veel langer dan de nog latere Sonja, wist ze. Ze had hem geïnspireerd om niet alleen naar cabaret te kijken, terwijl hij nu werd geroemd dat hij niet zoals zijn broer het pad van cabaret te volgen. Ze had hem naar klassieke muziek leren luisteren, maar niemand wist dat. Of zei dat. Iedereen wist dat hij van klassieke muziek hield. Niemand erkende haar.

Dat was het dubbele verdriet dat ze had. Niemand condoleerde haar. Terwijl ze toch ook iets verloren had. En wat ze verloren had was hoop. De hoop om als tachtigjarige samen op een bankje te zitten terwijl de eendjes voorbijdreven. De hoop, ik denk dat het daarom ging, ja dat denk ik, de hoop op de erkenning dat hun liefde ooit toch iets voor hem had betekend.

Nadat ze uit elkaar waren gegaan, heeft hij het nooit erkend. Hij wist niet hoe dat moest. Hij snapte niets van zijn leven en hij deed maar wat en nu is hij over zijn lijden heen.

Onze vriendin niet.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 18 mei 2023

janrlunsinghome.nl

leven overlijden vriendin relatie scheiding

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 3 stemmen 151