Commissie Van Rijn over veiligheid bij NPO: ‘Niets gezien, niets gehoord, niets gedaan’

Na deining vorig jaar bij De Wereld Draait Door over geschreeuw en vernederingen van medewerkers door de presentator, publiceerde vandaag de Commissie Van Rijn haar rapport over een breed onderzoek onder de NPO over de stand van zaken omtrent de veiligheid van de werksituaties bij de Publieke Omroep. De Commissie zegt geschrokken te zijn van het aantal ongewenste gedragingen en de effecten daarvan op welbevinden van medewerkers. Uiteraard gaan erin in deze sector, waar werkdruk en creativiteit hand in hand gaan, ook vele zaken goed, meldt het rapport. Dat neemt niet weg dat de resultaten in brede zin van het onderzoek schokkend genoeg zijn. De Commissie doet reeksen van aanbevelingen. Zo moeten leidinggevenden veel meer alert zijn op signalen, in plaats van weg te kijken.

Of ik als betrekkelijke leek verbaasd ben? Neen, in het geheel niet. Hoewel ik werkervaring heb bij overheden en bedrijfsleven, ben ik geen socioloog of psycholoog. Wel realiseerde ik mij al in mijn vroegere arbeidsbestaan dat vooral in Holland een overdaad aan lompe machocultuur heerst. Dat begon al op het schoolplein, waarbij de stevige, soms werkelijk schuimbekkende bonken vlees hun pestgedrag loslieten op de ogenschijnlijk wat zwakkeren. In de puberale fase leerden wij op onze eerste kampeervakantie in Nederland jongens kennen die ons overbluften met verhalen over seks. In het bos spreidden zij hun poncho’s om daarna met vakantievriendinnen te vrijen. Naderhand spraken zij van bloed op hun geslachtsdeel. Want ja de meiden waren ongesteld.

Wij als sukkels wisten niet wat wij hoorden en begrepen ook het bloed niet. Hoe de meisjes eruitzagen of zij grappig waren of gezellig? Het bleef een raadsel. Het was vleeskeuring, zo begreep ik later. Niemand van ons als puberaal onnozele durfde nadere vragen te stellen. Stel je voor dat je als watje werd gezien. Dat laatste kwam jaren later regelmatig terug in borrels op het werk. Had je die en die al eens gepakt? Of ‘hem erin gepropt’? Namen van zogenaamd gretige dames circuleerden, terwijl het alcoholpeil steeg en het niveau van de gesprekken regelmatig daalde. Ook op het punt van leidinggeven, zwak punt in de Nederlandse cultuur, overheerst het idee dat macho, soms ook in vrouwengedaante - maar veel minder vaak - de stijl moet zijn.

Bij Vandaag Inside horen we intussen bijna dagelijks dat wij mietjes zijn, niks kunnen hebben en dat een beetje uitfoeteren wel mag. Een kneepje hier en daar en een grappige toespeling ofwel flirt naar het gewenste dameslichaam, dat moet toch kunnen. En dan het hebben van macht, daar kunnen wij in de polder slecht mee omgaan. Leidinggevenden hebben te vaak het idee dat vanwege van God verkregen talenten lompe en grillige humeuren of oprispingen moeten kunnen, want ja zij of hij is zo geweldig gezegend talent, dat moeten wij dan wel accepteren. De schade, zo blijkt uit het rapport van de commissie, is jaren later bij de slachtoffers nog groot. Al met al nog een lange weg te gaan op weg naar een meer elegante omgangscultuur. Waarbij ook gewoon gelet kan worden op kwaliteit en doelen. Met uiteraard respect als uitgangspunt.

NPO leidinggeven cultuur macho management

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 14 stemmen 387