Geluk is met de dommen
Dinsdag liep ik naar het Aquarium, niet wetende dat ik de fietssleutels in mijn fiets had laten zitten. Ik was op weg naar een spannende bijeenkomst. Aanvankelijk had ik het Aquarium verward met de vissenkom. De vissenkom is een lokaal met een ronde glazen wand en het Aquarium is een rechthoekig lokaal zonder ramen. Geen idee waarom het zo heet. In ieder geval kwam ik te laat bij de spannende bijeenkomst.
In mijn verwarring liep ik ook nog verkeerd, maar goed, ik kwam aan. En in dat lokaal wachtten vijf filosofen die mijn boek 'Het Kleine Verschil Dat Alles Verandert' hadden gelezen. Ik kende ze wel. Ik wist dat ze vriendelijk zouden zijn, maar ook kritisch. Dus wat zouden ze van mijn levenswerk vinden?
Eenmaal aangekomen werd ik aanvankelijk overladen met complimenten. Een dik, maar heel goed leesbaar boek. Het zijn best ingewikkelde onderwerpen, maar je leest zo door. Uiteraard ging ik wachten tot de eerste kritiek, want die moest wel komen, zo waren deze filosofen en ja, daar kwam het.
Of ik Durkheim had gelezen? Nee, ik heb veel gelezen, maar niet alles. Achteraf denk ik dat het jammer was dat ik Durkheim niet ook had verwerkt, want zijn onderscheid tussen mechanische en organische solidariteit past goed in mijn verhaal. Mechanische solidariteit is de solidariteit tussen mensen die elkaar ontmoeten en die elkaar kunnen bijsturen. In tegenstelling tot wat het woord doet vermoeden, is het de leuke vorm van solidariteit - je bent lid van een groep van mensen die je kent. De organische solidariteit is de vorm waarin je jezelf onderdeel acht van een organisatie. Je bent, zeg maar, werknemer bij een bank. Daar probeer je regels toe te passen die je zijn geleerd. Je schakelt je in als onderdeel van een organisatie.
Interessant. Het past bij de verhalen in mijn boek, maar verscherpt nog meer wat ik vertellen wil. Ook had ik scherper onderscheid kunnen maken tussen de vrije markt van neoliberalen en de marktwerking van Adam Smith. Het eerste leidt tot Trump en het laatste is niet zo heel erg gevaarlijk.
Maar goed, het zijn punten die ik verwerkt zou kunnen hebben zonder mijn werk totaal te veranderen. Het stond nog steeds overeind met complimenten over leesbaarheid en degelijkheid. Het kleine verschil was volgens één van de lezers mogelijk een serie kleine stappen, maar na een nachtje slapen, vermoed ik toch dat Tomasello meer gelijk had. Dus daar kan ik mij verwijten niet overtuigend genoeg te hebben geschreven.
Maar uiteindelijk voelde het toch alsof ik een hoge voldoende had gescoord. Ik verliet de twee uren durende overhoring met een warm gevoel en dat gevoel hield op, toen ik mijn hand in mijn achterzak stopte. Normaal zouden daar mijn fietssleutels zijn, maar er was niets. Ongerust liep ik door richting mijn fiets. Onderweg doorzocht ik al mijn zakken één, twee maal, maar nee, het was duidelijk, ook na een derde zoektocht bleek ik geen fietssleutels bij mij te hebben. Mijn fiets stond geparkeerd in de binnenstad van Groningen, eigenlijk kun je dan wel zeker zijn dat hij weg was. En toch blijf je hopen.
En inderdaad, daar stond mijn fiets, ik zag de sleutels nog in het slot hangen. Het geluk is soms met de dommen.
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
fiets
73
Geef je reactie op deze inzending: