Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Geloof

Als jongetje van een jaar of tien besteedde ik veel van mijn vrije tijd aan het bouwen van hutten. Samen met een stuk of vijf vriendjes werkte ik weken lang aan zo’n geheime schuilplaats, meestal in een dichtbegroeid griendachtig gebied aan de rivier de Noord, in de buurt van de Alblasserdamse brug. De mooiste hut die we ooit hadden was een zelf gegraven kuil waar je makkelijk met zes man in kon.

We waren zo trots op ons bouwwerk en het interieur dat we van ons bijeengelegde zakgeld een echt slot kochten om het houten luik dat toegang bood tot onze schuilplaats af te kunnen sluiten. In vergelijking tot hutten die andere kinderen bouwden vond ik die van ons een villa.

Helaas hadden we gemerkt dat veel van die andere hutten in het geniep vernield werden en we verdachten hiervan een groep kinderen die aangevoerd werd door een jongen van zestien genaamd Thijs Legerstee. Uit veiligheidsoverwegingen zorgden we er daarom altijd voor dat minstens twee man van ons zich direct na schooltijd naar de hut spoedden om het fort zo nodig te verdedigen. Tot zonsondergang. ’s Nachts was de hut moeilijk te vinden.
Toen werd het kerst en werd ik bloednerveus. Wij allen werden namelijk geacht met kerst thuis te blijven en onze hut zou dus een aantal dagen onbeheerd zijn. Ik vermoedde ook dat iemand als Thijs Legerstee zich niets van zijn ouders aan zou trekken en op vernieltocht zou gaan terwijl wij aan de konijnenbout zaten.

Ik heb mij die twee dagen over mijn angst heen kunnen zetten door te bedenken dat onze hut zo verschrikkelijk mooi was dat wanneer Thijs hem zou ontdekken hij zo onder de indruk zou zijn dat hij hem niet zou vernielen. Gelukkig, de dag na kerst was ik zo vroeg mogelijk bij de hut en huilde ik een traantje van geluk toen ik zag dat alles nog helemaal in tact was.

Nu, meer dan vijftig jaar later, probeer ik me nog steeds vast te houden aan de overtuiging dat Thijs Legerstee onze hut wel had gevonden maar dat hij zo overweldigd was door de schoonheid ervan dat hij werkelijk besloot om hem niet te vernietigen.

De mensen in Gaza zullen dat geloof nooit meer hebben en de steen die ik in mijn buik voelde toen ik die morgen naar de hut terugkeerde zal bij die Gazanen gevoeld hebben als een vrachtwagen vol puin. Ach, iedere vergelijking gaat mank.

Na ingang van het staakt-het-vuren keren veel Gazanen terug naar de plek waar ooit hun huis stond.


Zie ook: https://www.peterdeliefde.com

Schrijver: Peter de Liefde
22 januari 2025


Geplaatst in de categorie: oorlog

4.4 met 5 stemmen aantal keer bekeken 86

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)