Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn over tijd

Woorden

Tijd lijkt in het verleden meer waarde te hebben dan in de toekomst. We weten niet hoe oud we worden, wat er zal gebeuren en met wie. Ons besef van het tijdsgevoel in het vooruitzicht van ons leven is troebel.

De terugblik is anders. We weten wat er gebeurd is, wanneer en met wie. Het zijn ervaringen die ons als mens vormen. We hebben meer besef van het leven dat we geleefd hebben.

Het derde tijdsmoment in het leven is het hier en nu. Het moment waarop u deze woorden leest ben ik bij u in uw heden. Als u klaar bent, ben ik misschien weer verleden tijd. U gaat verder met het leven, maar heeft stil gestaan bij deze woorden.

Het is geen wonder dat het nieuws verbonden is met de actualiteit. Bijna alles van wat verteld wordt in een journaal, is verleden. Het heden is nu eenmaal meer vervlochten met de verleden tijd. We kijken natuurlijk vooruit in het leven. Er worden afspraken gemaakt en vakanties gepland. Maar het verleden is vervlochten met het nu. Het bord dat de volgende ochtend nog precies daar op uw aanrecht staat, maakt het verleden weer het heden. Alles wat u in het heden aanraakt, is in het verleden gemaakt. We zijn steeds aan het leven in wat gebeurd is. Wat we besloten hebben en wat we weten. Het is de bagage die we meenemen. Het verleden zit in ons gevoel, in ons hoofd en zien we om ons heen.

Er is maar één toekomst in het heden waar we ons minder bewust van zijn. Het zijn de zinnen die we horen en uitspreken. Achteloos en makkelijk. Het is een dagelijkse activiteit: praten en luisteren. We horen zinnen aan en doen met veel van wat we horen maar weinig. Soms worden we wel geraakt door zinnen. Op papier of in muziek. De klanken interesseren ons voor de tekst. Het is toch meestal de tekst die blijft hangen. En later op de dag weer door het hoofd gaat.

Zou het geschreven woord dan misschien toch meer waarde hebben dan het gesproken woord? We slaan elkaar niet voor niets op schouders bij een grap, een mooie opmerking of iets wat ons raakt. Het zijn de subtiele momenten op een dag, waarbij we werkelijk meenemen wat we horen.

Het geschreven woord lijkt wat anders. Het is al door een ander bedacht en gewogen. Het neemt ons mee naar een gedachtegang die waardevol genoeg is om toekomst te mogen zijn. Die blijft hangen in de lucht, meezweeft en verrast.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 26 juni 2016


Geplaatst in de categorie: tijd

3.7 met 3 stemmen 684



Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:
Günter Schulz
Datum:
3 juli 2016
Het siert je, Len, dat je het een of ander nog wilt verduidelijken. Dat was m.i. niet nodig, want ik had jouw commentaar exact zo begrepen zoals het door jou was bedoeld. Mijn reactie daarop was net zo zuiver qua intentie als die van jouw jegens Gustaf; nergens een dubbele bodem of een mogelijk vileine ondertoon.

De enige mogelijke verwarring zou door de uiting van mijn constatering, zelf nooit een column te kunnen schrijven, kunnen zijn ontstaan. Dit gegeven wederom werd mij, weer als in een impuls als milde zelfkritiek geuit. Daardoor zal mij de algehele essentie van Gustaf's column zijn ontgaan. - Conclusie: de lucht was helder, en zo niet, dan is deze hopelijk nu definitief geklaard.
Naam:
Len Cornelis
Datum:
1 juli 2016
Voor alle duidelijkheid: de open deuren en het gefilosofeer van de koude grond bedoel ik toe te schrijven aan de auteur Gustav. Dus niet aan de gewaardeerde commentator Gunter. Mijn ongemakkelijkheid zit in het gegeven, dat Gunter een eerlijke, zeer positieve waardering heeft opgeschreven. Terwijl ik deze keer , ook na herlezing van deze column, op cruciale punten kritischer waardeer. Mogelijk dat ik in mijn reactie ongewild, en tot mijn spijt, te vaag ben geweest.
Naam:
Günter Schulz
Datum:
30 juni 2016
Met waardering heb ik kennisgenomen van de argumentatie en invalshoek van de eveneens door mij gerespecteerde schrijver Len. Natuurlijk kan ik zijn argumenten niet weerleggen, laat staan proberen af te zwakken.

Mocht hij mijn eerste reactie willen zien als een plotseling gevoel van herkenning in de zin van: daar heb ik al meermalen over nagedacht of wilde over dit onderwerp iets schrijven, dan stelt mij dat gerust. Over één constatering, door mij meermalen in het verleden geuit, kunnen we het hopelijk eens worden: ik mis het kritische en analytische vermogen, de ingrediënten én de ervaring om zelf een column te schrijven. Dank derhalve, dat je dit tussen de regels door voor mij herkenbaar constateert. Zelf ervaar ik de jouw reactie als een leerzame uiting waarmee ik in elk geval altijd nog mijn voordeel kan doen.
Naam:
Len Cornelis
Datum:
27 juni 2016
Onder de indruk ben ik van de reactie van de door mij gewaardeerde schrijver Günter. Terwijl zijn positieve observaties tegelijk mij een ongemakkelijk gevoel bezorgen. Ook na herlezing stuit ik in deze bijdrage namelijk op veel open deuren. Eveneens komt de tekst op mij over als enigszins gefilosofeer van de koude grond. Overigens staat dit los van de merkbare gedrevenheid van Gustav om te analyseren.

Inmiddels begrijp ik wel dat Gustav ons meestal wil meenemen in zijn innerlijke afwegingen en ontdekkingen op meer geestelijk terrein. Uiteraard is daar niks mis mee. Integendeel. Op het gevaar af als zuurpruim te worden betiteld, zou ik zeggen, dat dit type columns redelijk buiten deze rubriek valt. Ik geloof dat ik deze veel eerder in de categorie beschouwingen zou plaatsen.
Naam:
Günter Schulz
Datum:
26 juni 2016
Bij het geluidloos lezen een normale situatie: stilte en toch innerlijke beleving. Ik ben desondanks verbluft en sprakeloos, Gustaf, exact dezelfde en nog andere overdenkingen in dezelfde context te mogen lezen, die ik zelf nooit op zulk een inzichtelijke en boeiende wijze op schrift had kunnen stellen. Dank voor deze prachtige column die ik gretig heb gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)