Woorden
Tijd lijkt in het verleden meer waarde te hebben dan in de toekomst. We weten niet hoe oud we worden, wat er zal gebeuren en met wie. Ons besef van het tijdsgevoel in het vooruitzicht van ons leven is troebel.
De terugblik is anders. We weten wat er gebeurd is, wanneer en met wie. Het zijn ervaringen die ons als mens vormen. We hebben meer besef van het leven dat we geleefd hebben.
Het derde tijdsmoment in het leven is het hier en nu. Het moment waarop u deze woorden leest ben ik bij u in uw heden. Als u klaar bent, ben ik misschien weer verleden tijd. U gaat verder met het leven, maar heeft stil gestaan bij deze woorden.
Het is geen wonder dat het nieuws verbonden is met de actualiteit. Bijna alles van wat verteld wordt in een journaal, is verleden. Het heden is nu eenmaal meer vervlochten met de verleden tijd. We kijken natuurlijk vooruit in het leven. Er worden afspraken gemaakt en vakanties gepland. Maar het verleden is vervlochten met het nu. Het bord dat de volgende ochtend nog precies daar op uw aanrecht staat, maakt het verleden weer het heden. Alles wat u in het heden aanraakt, is in het verleden gemaakt. We zijn steeds aan het leven in wat gebeurd is. Wat we besloten hebben en wat we weten. Het is de bagage die we meenemen. Het verleden zit in ons gevoel, in ons hoofd en zien we om ons heen.
Er is maar één toekomst in het heden waar we ons minder bewust van zijn. Het zijn de zinnen die we horen en uitspreken. Achteloos en makkelijk. Het is een dagelijkse activiteit: praten en luisteren. We horen zinnen aan en doen met veel van wat we horen maar weinig. Soms worden we wel geraakt door zinnen. Op papier of in muziek. De klanken interesseren ons voor de tekst. Het is toch meestal de tekst die blijft hangen. En later op de dag weer door het hoofd gaat.
Zou het geschreven woord dan misschien toch meer waarde hebben dan het gesproken woord? We slaan elkaar niet voor niets op schouders bij een grap, een mooie opmerking of iets wat ons raakt. Het zijn de subtiele momenten op een dag, waarbij we werkelijk meenemen wat we horen.
Het geschreven woord lijkt wat anders. Het is al door een ander bedacht en gewogen. Het neemt ons mee naar een gedachtegang die waardevol genoeg is om toekomst te mogen zijn. Die blijft hangen in de lucht, meezweeft en verrast.
Geplaatst in de categorie: tijd
De enige mogelijke verwarring zou door de uiting van mijn constatering, zelf nooit een column te kunnen schrijven, kunnen zijn ontstaan. Dit gegeven wederom werd mij, weer als in een impuls als milde zelfkritiek geuit. Daardoor zal mij de algehele essentie van Gustaf's column zijn ontgaan. - Conclusie: de lucht was helder, en zo niet, dan is deze hopelijk nu definitief geklaard.
Mocht hij mijn eerste reactie willen zien als een plotseling gevoel van herkenning in de zin van: daar heb ik al meermalen over nagedacht of wilde over dit onderwerp iets schrijven, dan stelt mij dat gerust. Over één constatering, door mij meermalen in het verleden geuit, kunnen we het hopelijk eens worden: ik mis het kritische en analytische vermogen, de ingrediënten én de ervaring om zelf een column te schrijven. Dank derhalve, dat je dit tussen de regels door voor mij herkenbaar constateert. Zelf ervaar ik de jouw reactie als een leerzame uiting waarmee ik in elk geval altijd nog mijn voordeel kan doen.
Inmiddels begrijp ik wel dat Gustav ons meestal wil meenemen in zijn innerlijke afwegingen en ontdekkingen op meer geestelijk terrein. Uiteraard is daar niks mis mee. Integendeel. Op het gevaar af als zuurpruim te worden betiteld, zou ik zeggen, dat dit type columns redelijk buiten deze rubriek valt. Ik geloof dat ik deze veel eerder in de categorie beschouwingen zou plaatsen.