Scheiden doet verdienen
Psychologen en psychotherapeuten worden veelvuldig bezocht door echtparen die een laatste poging doen hun wankele relatie te redden.
Was het een tiental jaren geleden vaak zo dat de huwelijksklachten waren dat de vrouw (hoofdpijn) geen seks wilde en de man maar al te graag, tegenwoordig gonzen de spreekkamers van verontwaardigde stemmen van vrouwen die teleurgesteld opmerken dat manlief (moe) niet meer wil of kan.
Was het toen zo dat de man meestal vreemd ging, nu heeft de vrouw vaak een minnaar genomen via een datingsite.
De heimelijke relatie is daarna door een begrijpende echtgenoot ontdekt dankzij de voortschrijdende techniek van SMS en e-mail.
Na enkele vergeefse gesprekken bij de zielenknijpers nemen de echtelieden hun toevlucht tot 2 advocaten die ondanks dat het hier meestal standaardprocedures betreft voor een honorarium (ereloon) van plusminus 200 euri per uur de zaak zo lang mogelijk met elkaar rekken.
Kassa.
En de scheidenden, voor wie het toch al geen vetpot zal zijn, wordt een extra poot uitgetrokken.
Onnodig.
Het probleem zou voor een belangrijk deel in één klap zijn opgelost als verplicht wordt dat bij een huwelijk of een partnercontract in een convenant afgesproken wordt hoe men met elkaar (en de eventuele afstammelingen) zal omgaan indien men onverhoopt besluit uit elkaar te gaan. Zo wordt door een uiterst eenvoudige maatregel veel ellende voorkomen.
Maar er wordt níet aan verdiend door juridisch geschoolde krachten…
#*#
Schrijver: Dagschrijver, 7 januari 2007Geplaatst in de categorie: huwelijk