Kelner
Ik ken mijn eigen stad niet. Een Amsterdamse vriendin en deze Domstedeling ontdekken op het allerlaatste moment dat Rudy Kousbroek te gast is in een Utrechts café, maar geen idee waar we dat zoeken moeten. Ook de straatnaam doet geen belletje rinkelen. Dat ik toch alweer negen jaar in deze stad woon, zegt blijkbaar niks. Hooguit dat ik te weinig in de kroeg heb gezeten. Of te veel in dezelfde, dat zou ook kunnen. Van Wegen? Nee, nooit van gehoord. Heb ik weer. Willen we het interview met 'Vieze Rudy' niet missen, dan mogen we wel opschieten.
Misschien die meneer daar. “Nee, ken ik niet”, antwoordt hij. Alle hoop is nu gevestigd op de man van de ijssalon. Hij heeft zelf geen idee, maar hij zal even bij zijn collega's informeren. Hebben we een momentje? Helaas, zij weten het ook niet. Ik voel mij al iets minder een dom stedelingetje. De stadsplattegrond biedt uitkomst: de Lange Koestraat is een smal straatje achter Vredenburg, zo'n straatje dat je moet kennen. En anders moet je het beslist leren kennen. Alleen al vanwege, hahahaha, dat café.
We weten niet wat we zien. Perzische kleedjes, een Friese staartklok, oude prenten: het is alsof we de jaren vijftig binnenstappen. Hier hebben ze dan ook geen barman. Nee, hier tapt nog een kastelein - keurig in het pak gestoken. En die kastelein heeft op zijn beurt een moeder die deel uitmaakt van het meubilair. In de zeventig is ze en zo krom als een hoepel, maar wat zou het. Ze oogt nog kwiek. En tussen de andere personages (gemiddelde leeftijd: 63) valt ze nauwelijks op. In tegenstelling tot haar zoon.
Zijn onberispelijk voorkomen ten spijt is dit niet de avond van de kastelein, die je met hetzelfde gemak kelner zou kunnen noemen. Een ouderwets goede kelner doet onzichtbaar zijn werk. Maar deze kastelein maakt onbedoeld iets te veel lawaai bij het omspoelen van de bierglazen, gooit de microfoon van Kousbroek pardoes op de grond in een poging deze juist dichterbij hem te schuiven en laat middenin het amusante vraaggesprek ook nog eens snoeihard een fles op de grond vallen.
En de moeder van de kelner? Die heeft achterin de kroeg de beschikking over een eigen ruimte, zoals wel meer kroegen die vroeger schijnen te hebben gehad. Af en toe komt ze even aanschuifelen om vervolgens met wat lege glazen weer rechtsomkeert te maken. Na afloop nemen wij er nog eentje: op Rudy, maar vooral op haar. Zo ken ik mijn eigen stad weer.
Geplaatst in de categorie: tijd
Dat heeft u leuk gedaan, meneer Metz.