Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Het went nooit

Net terug uit Zuid-Frankrijk, waar we ‘Le rouge et noir’ hebben bezocht, bij de plaatselijke coöperatie goedkope wijn hebben ingeslagen, deze keer geen petanque hebben gespeeld, maar bij de supermarkt wel bijna dagelijks verse vis hebben gekocht en waar de vos inmiddels het loodje heeft gelegd. Kortom, we hebben het weer erg naar onze zin gehad en dan kom je terecht in het Nederlandse ‘zomerweer’…en jawel, binnen een week ben je al weer gewend aan kou en regen.

Na een paar dagen op kantoor – alle e-mails uit de inbox snel verwijderd, de binnengekomen post in het bergbakje gekieperd - stelt een collega de obligate vraag: “En went het alweer een beetje?” Inderdaad, het is verbazend hoe snel je weer opgaat in het dagelijkse ritme van kantoor. Afspraak maken? Even in mijn agenda kijken. Kun je nog even een memo voor het College maken? Ja, dat moet wel lukken. Alsof je helemaal niet vier weken weg bent geweest, zo snel ben je weer gewend.

En dan komt opeens een telefoontje van een stel lieve vrienden, ze komen even langs om bij te praten en onze verhalen te horen. Ze laten ons even kletsen over Camping La Poche en onze fijne tijd daar. Maar dan, als een donderslag bij heldere hemel komt hún verhaal, ze zijn bij de specialist geweest en zijn boodschap was keihard. Onze vriendin heeft kanker, ongeneeslijk en zeer agressief, ze heeft misschien nog maar een half jaar. Hoe vaak je zoiets ook meemaakt…echt, het went nooit.

We zijn verbijsterd, verslagen, boos en intens verdrietig, ónze toekomstplannen - een vaste stek in Zuid-Frankrijk - zijn niet meer van belang, want hún toekomst is wreed overhoop gehaald. Dat wordt dus chemo, pijn en slapeloze nachten, de dagen, weken, misschien maanden aftellen, en dan…? Hoe maak je plannen voor de laatste maanden van je leven? Je denkt er wel eens aan, maar dan ga je vrij snel weer over tot de orde van de dag, want nadenken over de dood…sorry, het went nooit.

Na een paar uur loopt een dapper stel mensen weer naar de auto, de armen liefdevol om elkaar geslagen. We zwaaien ze na met tranen in de ogen, hun kleinkind is nog geen jaar oud en hij zal zich later zijn oma nooit kunnen herinneren. Hun wereld is volledig ingestort, maar zij houden elkaar op de been en natuurlijk, er zijn lieve kinderen, familie en vrienden om hen heen. Maar leven met de dood voor ogen … het went nooit!!!!

Schrijver: Watze Elgersma, 13 juli 2007


Geplaatst in de categorie: verdriet

4.8 met 44 stemmen aantal keer bekeken 2.091

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Wxndy, 17 jaar geleden
Ik weet precies hoe het allemaal voelt. Mijn moeder heeft een paar weken geleden te horen gekregen dat ze ongeneselijke kanker heeft.
Een heel mooie ontroerende column. Dank u wel!
marry, 18 jaar geleden
Dit is een bericht aan de redactie van deze site. ik vind het een smakelijkeloze advertentie die onder dit integere artikel is geplaatst.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)