Een keuze (kenbaar) kunnen maken
Ik heb een keuze kunnen maken. Dat willen ze altijd weten, of je daarin geslaagd bent. Dat ben ik. Allang zelfs, maar nu is het zaak om dat kenbaar te maken aan de aangewezen persoon. Kom daar maar eens om. Om iemand die je ziet staan bedoel ik, of beter gezegd: zitten.
Ik wil graag bestellen.
"We komen bij u aan tafel, meneer."
OK.
Vijf minuten later: nog niemand van het personeel die de nieuwe en hongerige klant heeft opgemerkt. Of toch? Daar komt een meisje met een schort voor aangelopen, met de blik evenwel strak naar beneden gericht. Eens kijken of het lukt om haar aandacht te trekken. Hand de lucht in, licht opzij buigen, neiging onderdrukken om 'hoehoe' te roepen.
Ik wil graag bestellen.
"Ik mag geen bestelling opnemen, meneer."
O.
"Mijn collega komt zo bij u langs, meneer."
Bij wie moet ik dan zijn?
Wijzend: "Bij mijn collega."
Maar zij zei net ook al dat ze bij mij aan tafel zou komen.
"Ik zal het nog even navragen, meneer."
Loopt naar collega toe. Wijst naar tafel dertien: 'die meneer' daar wil bestellen. Collega werpt een misantropische blik in mijn richting. Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven. Met frisse tegenzin begint de collega aan weer een ronde. Eerst vijf andere tafeltjes, dan ben ik aan de beurt.
"Heeft u een keuze kunnen maken?"
Ik doe alsof er niets aan de hand is en bestel laf de dagschotel, die trouwens al even laf is.
Het had ook anders gekund. Ik had eigenlijk moeten zeggen: ik heb een halfuur gewacht tot er iemand langskwam om mijn bestelling op te nemen, doet u mij als voorafje maar een Excuus Cocktail op een bedje van veldsla, als hoofdgerecht een Wiedergutmachungsschnitzel en als nagerecht een Mousse Mea Culpa. Sorry dat ik bestel!
hotmail.comGeplaatst in de categorie: tijd
horeca
510
Geef je reactie op deze inzending:
Of stug aan tafel blijven zitten en een pizza laten bezorgen.
Bij mijn weten valt er niets goed te maken.