Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Uitzwaaien

Ik zwaaide ze uit terwijl ze de wijk uit reden. Aangezien het zeven graden vroor, had ik eerst de ruiten van de Golf schoongekrabd. Ik had de motor ook al een tijdje laten draaien en de verwarming op standje hoog gezet. Vervolgens had ik mijn moeder bij de arm genomen en haar naar het rechterportier geleid. Zoals gewoonlijk was de auto nogal schoksgewijs op gang gekomen, wat mij zoals altijd een milde glimlach ontlokte. Uiteraard was ik blij toen ze een half uur later belde om te vertellen dat ze veilig thuisgekomen waren. Ze was me een paar minuten voor. Ze bedankte nogmaals voor de gezellige avond en het lekkere eten. Ze hadden ervan genoten en zeker ook van de kleinkinderen.

Aan het begin van het bezoek vertelde mijn vijventachtigjarige vader dat hij de dag ervoor een nieuwe auto had gekocht. Zijn kinderen gingen er tot voor kort van uit dat zijn huidige Golf de laatste zou zijn. Hij had hem al veel langer dan zijn vorige Golfjes. Hoeveel er dat waren, hebben we niet bijgehouden. Hij reed er in vanaf het moment dat ze op de markt kwamen. Soms viel het ons niet eens op dat hij een nieuwe gekocht had. De kleur verschilde maar één tint van de vorige.

Dat hij op deze gezegende leeftijd zijn autoliefde toch nog ontrouw is geworden, komt door het ongeluk. Vorig jaar ging hij eind december op de fiets nog een verlate kerstkaart posten en kwam hij bij een stoeprand vlak bij het postkantoor ten val. Daarbij brak hij zijn heup. Het was zijn (voorlopig?) laatste fietstocht. Autorijden leek ook lange tijd geen optie meer, zeker niet toen de operatie na een aantal weken moest worden overgedaan. Maar mijn sterke, wilskrachtige vader krabbelde op. Rollator en stok werden zo snel mogelijk terzijde gelegd en na een tijdje ging pa toch weer auto rijden. Hij had wel twee kussens op de bestuurdersstoel nodig om een beetje comfortabel te kunnen zitten. Toen mijn moeder en hij enige weken geleden een leuk prijsje wonnen in de Postcodeloterij, wist hij er dan ook meteen een leuke bestemming voor: een auto met een verhoogde instap. Helemaal ontrouw is hij zijn geliefde auto overigens niet. Waar mijn broer die hem bij de koop begeleidde een Toyota in gedachten had, viel de keus uiteindelijk toch weer op een Volkswagen.

Twee dagen voor ik mijn ouders uitzwaaide, deed ik hetzelfde bij mijn schoonouders. Ook mijn schoonmoeder had ik bij de arm genomen, terwijl mijn schoonvader zelf het krabwerk deed. Hij is met zijn tachtig jaar dan ook de jongste van onze vier ouders en wil zich dit soort werkjes nog niet uit handen laten nemen. Rustig als altijd reed hij met zijn Peugeot, zijn autoliefde, de wijk uit. In tegenstelling tot mijn vader (en ondergetekende) is hij altijd een heel goede chauffeur geweest. Toch waren mijn vrouw en ik ook in hun geval blij toen ze even belden dat ze veilig thuisgekomen waren. Het was immers zo koud dat de eerste kilometer hun adem zeker op de ruiten zou vastvriezen.

Misschien tart ik het lot door erover te schrijven. Maar mijn hoofd stuurde mijn handen als vanzelf naar de toetsen van mijn laptop. Het wilde dit verhaal vertellen. Het was zo’n vertrouwd beeld dat we de afgelopen kerst opnieuw onze ouders konden uitzwaaien na een voor hen bereid kerstmaal. Het zijn van die momenten waarop je, tegen beter weten in, toch het gevoel hebt dat de tijd zich zou kunnen vergissen. We weten wel dat ze alle vier boven de tachtig zijn. We weten wel dat iedere kerst de laatste kan zijn die ze alle vier meemaken. Maar toch hopen we dat we hen volgend jaar weer kunnen uitzwaaien. Dat onze vaders nog steeds zelf hun Volkswagen en Peugeot besturen. En dat ze opbellen dat ze weer veilig thuisgekomen zijn.

Schrijver: Hans Manders, 4 januari 2009


Geplaatst in de categorie: ouders

3.3 met 3 stemmen 500



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)