Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Xantia

Weemoed. Het is geen erg constructieve emotie. Dat geldt ook voor een aantal andere emoties. Maar soms word je erdoor overvallen en dan heeft het geen zin je ertegen te verzetten. Er zit niets anders op dan met je gedachten de richting te gaan die de weemoed je wijst en je erin te wentelen. Het mag dan niet constructief zijn, iets weldadigs heeft het wel.

De laatste maand van het jaar zit er alweer een aantal dagen op. Het nieuwe jaar is al zo normaal, dat de eerste goede voornemens inmiddels door de weerbarstige realiteit zijn ingehaald. Januari is sowieso een maand met een hoog realiteitsgehalte. De realiteit van de winter bijvoorbeeld. De realiteit van ’s morgens de autoruit moeten schoonkrabben en van goed uitkijken dat je niet in een slip terechtkomt. Dit jaar gelukkig ook weer de realiteit van behoorlijk strenge vorst en groeiende ijslagen. Zelfs de Elfstedentocht lijkt een reële mogelijkheid.

Januari is geen maand van weemoed. December is dat wel. Als het einde van het jaar nadert, ligt weemoed altijd wel op de loer en er hoeft maar dit te gebeuren of hij springt tevoorschijn: de zacht-treurige stemming (omschrijving Koenen) waarmee je bijvoorbeeld terugdenkt aan de voorbije zomervakantie (de laatste met het hele gezin?), die nog redelijk vers in het geheugen ligt, maar weldra echt tot het verleden, een vorig jaar namelijk, zal behoren.

Ik heb de afgelopen decembermaand gemerkt dat je ook weemoedig kunt worden van iets materieels. Of beter gezegd: van het feit dat het afscheid van iets materieels nakende is. Mijn vrouw en ik hebben een deel van de kerstvakantie besteed aan het zoeken naar een nieuwe auto, een nieuwe tweedehandse welteverstaan. Onze huidige auto hadden we zes jaar en hoewel we er nog weinig problemen mee gehad hebben, zaten er, volgens onze eigen beun, wel kosten aan te komen. We hebben besloten dat we die niet wilden afwachten en dat we hem voor 31 januari (de datum van de APK) wilden inruilen.

Onze huidige auto is een Citroën Xantia. Het is onze tweede achtereenvolgende Xantia. Met het inruilen ervan sluiten we een tijdperk van twaalf jaar af. Xantia’s worden immers al jaren niet meer gemaakt. Ze zijn nog wel te koop, maar dan koop je geen ‘nieuwe’ tweedehandse. Er komt voor ons dus een einde aan twaalf jaar rijgenot. Aan twaalf jaar genieten van de heerlijke weglegging en het geweldige veringsysteem van zo’n type Citroën. Verkeersdrempels, waarover anderen in onze gemeente niet ophouden te klagen, zijn voor ons twaalf jaar prettige wipjes geweest die het rijplezier nauwelijks konden verstoren.

Dat op zich is nog geen reden voor weemoed. Dat deze emotie me op onze gang langs garages bij de keel greep, kwam veel meer door het besef dat er inderdaad twaalf jaar voorbij zijn. Twaalf jaar waarin de achterbank van de Xantia ingrijpend veranderde. De kinderstoeltjes zijn alweer jaren verdwenen. Bert en Ernie tetteren al evenveel jaren niet meer door de boxen. Als ze nog allemaal meegaan, zitten er drie pubers achter ons, soms met ieder hun eigen i-pod. Of we onze autoradio wat zachter willen zetten, roepen ze dan boven hun muziek uit. Natuurlijk heeft de tijd degenen op de voorste stoelen ook niet onberoerd gelaten. Als we onszelf binnenkort voor de laatste keer bekijken in het spiegeltje op de rechterzonneklep, zien we dat rimpels en grijze haren aan een onstuitbare opmars begonnen zijn.

Onze nieuwe auto is een Renault Grand Scenic. Dat zal onze eerste auto zijn die niet alleen door ons bestuurd wordt. Over minder dan een maand heeft onze oudste dochter haar eerste rijles.

Schrijver: hans manders, 11 januari 2009


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.0 met 12 stemmen 452



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)