Waaghals
“Kijk je wel uit,” zei mijn vrouw, toen ik afgelopen zondag dan eindelijk tijd gevonden had samen met mijn zoon een grote bevroren plas te gaan zoeken om daar de ijzers onder te binden. Al is het al meer dan vijfentwintig jaar geleden, ze is nog altijd niet vergeten hoe ze me eens door het ijs heeft zien zakken. Het was op een afgraving achter haar ouderlijk huis, waar ik met mijn noren wat verder ging dan de andere schaatsers en zo op te zwak ijs terecht kwam. “Krak,” ging het opeens en ik verdween tot ver boven mijn middel onder water. Ik weet nog dat ik niet in paniek raakte. In een flits zette ik mijn handen op het ijs, wipte uit het water en schaatste bij het wak vandaan. Pas vijf minuten later, in het huis van mijn toekomstige schoonouders, waar ik met warme deken en dito chocomel liefdevol werd opgevangen, sloeg de schrik me om het hart. Bibberend over mijn hele lijf besefte ik dat dit voorval anders had kunnen aflopen.
Sindsdien ziet mijn vrouw mij als een waaghals. Als iemand die bewust de risico’s opzoekt. Sommige risico’s althans. Ze rekent het dan ook tot haar taken mij daarvoor te behoeden. Altijd als ik in de zomer in bergachtig vakantielandschap ga fietsen, of me in de winter op het ijs begeef, ziet ze dat als ‘glad ijs’ en brengt ze mij mijn voormalige uitingen van onbezonnenheid in herinnering. En ze koppelt daar een moederlijke waarschuwing aan, als ware ik haar vierde kind, dat nog altijd opgevoed moet worden. Gaat het om fietsen, dan verwijst ze naar een val in de afdaling van de Ballon d´Alsace, toen onze oudste dochter nog geen half jaar oud was. Gaat het om schaatsen, dan is het het bovengenoemde voorval op de Volkelse plas, waar ze impliciet, en soms ook expliciet, aan refereert.
“Ja schat,” was ook deze keer mijn antwoord. Het klonk licht ironisch, dat geef ik toe, maar in feite stel ik haar bezorgdheid op prijs. Een man heeft dat nodig, een vrouw die hem af en toe op zijn verantwoordelijkheden wijst. Zelfs als een man over de helft is, blijft de jongen die hij ooit was in hem wonen. Meestal houdt die zich daar gedeisd, maar soms komt hij in al zijn jeugdige onbezonnenheid aan de oppervlakte. Als zijn vrouw hem dan niet coacht, zou hij zo weer in een boom kunnen klimmen, al is hij daar vroeger ook tien keer uitgevallen.
Goed, dat moest maar eens gezegd worden. Ook al bleek deze keer opnieuw dat de bezorgdheid van mijn vrouw onterecht was. Het ijs op de Bossche Oosterplas lag er fantastisch bij. Er zat één gat in, maar dat was erin gehakt door een duikersvereniging. Twee leden van die club, middelbare mannen, waren bezig met ijsduiken. Ik vroeg me even af of hun vrouwen voor hun vertrek ook “kijk je wel uit” gezegd hadden. Drie anderen waren aan het ijszeilen. Twee van hen waren ook mannen. Helemaal ongevaarlijk vonden mijn zoon en ik dat niet. Niet zozeer voor henzelf, als wel voor de op het ijs schaatsende en spelende kinderen.
De dag na ons schaatsuitje trad de dooi in. Al was het maar anderhalf uur, ik ben blij dat ik het heerlijke schaatsgevoel toch weer even beleefd heb. Het was voor mij twee jaar geleden dat ik op natuurijs stond. En het is maar afwachten wanneer het weer kan. Daar valt niets met zekerheid over te zeggen. Alleen dat mijn vrouw me dan opnieuw zal waarschuwen. De schat.
tele2.nlGeplaatst in de categorie: sport
schaatsen
298
Geef je reactie op deze inzending:
dat je vroeger door het ijs zakte, en dat je er nu nog steeds aan wordt herinnerd.