Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Suikerberg

Als u overweegt met familieleden of vrienden een weekend door te brengen in groepsaccommodatie De Suikerberg in Loon op Zand, moet u wel zelf dekbedden of slaapzakken meenemen. Doet u dat niet, dan komt u voor een onaangename verrassing te staan. Voor ons gezelschap zorgde het voor een van de kleine minpuntjes van het weekend.

Ons gezelschap, dat zijn mijn schoonouders, hun vijf kinderen met hun partners en de elf kleinkinderen. Al vele jaren brengen wij met zijn drieëntwintigen jaarlijks één weekend door in zo’n groepsaccommodatie. Meestal werd daarbij gekozen voor een weekend in de buurt van 12 april, de verjaardag van mijn schoonmoeder. Dit keer was de 81e verjaardag van mijn schoonvader, op vrijdag 13 februari, de dag waarop de familie vanuit allerlei plaatsen in het land naar het verzamelpunt kwam gereden. Gelukkig woont een van de broers van mijn vrouw in Dongen, op een kwartier rijden van De Suikerberg. Twee kinderen van de jarige hadden immers de laatste mailing over het weekend niet goed gelezen. (Druk, druk.) Ze arriveerden met partner en kinderen maar zonder slaapzakken of dekbedden op de plaats van bestemming. Een ritje op en neer naar Dongen was nodig om hen toch enigszins comfortabele nachten te bezorgen.

Twee jaar geleden zou zo’n ritje niet mogelijk en niet nodig zijn geweest. Niet mogelijk, omdat we in het Overijsselse Enter zaten, ver van ieders woonplaats. Niet nodig, omdat het toen een uitzonderlijk warm weekend was voor de tijd van het jaar. Het was blotebuikenweer, zelfs voor de oudste generatie. Het was zo’n weekend dat leidde tot allerlei speculaties over de klimaatverandering en de gevolgen daarvan. Niet dat we ons daar dat weekend zorgen over maakten. We genoten met volle teugen van het hier en nu (het daar en toen).

Dit weekend hadden we de dekbedden en slaapzakken hard nodig. Met name de tweede nacht heb ik het zelfs onder een Dongens dekbed nog behoorlijk koud gehad. Mijn vrouw vindt dat, waar je ook slaapt, het raam open moet voor de hoognodige frisse lucht. Ik heb niet tegengestribbeld –dat doe ik nooit- maar kreeg daar in de loop van de nacht wel spijt van. Bovenin een stapelbed, zonder haar zo vertrouwde lichaamswarmte om me heen, werd ik regelmatig wakker. Die matige nacht was een tweede minpuntje van het weekend.

Een derde minpuntje was dat mijn schoonmoeder twee dagen voor het weekend door haar rug ging. Even leek het niet door te kunnen gaan. Heel even maar, want zoals na iedere eerdere lichamelijke tegenslag beet ze op haar tanden. Ze zou zich desnoods liggend naar Loon op Zand hebben laten vervoeren. Dat bleek evenwel niet nodig. Zelfs de inderhaast gehuurde rolstoel heeft ze amper gebruikt. Dit tot vreugde van de jongere kleinkinderen, die er een leuk speeltje aan hadden.

Verder was het weekend een achtenveertig uur durend pluspunt. Net als de voorgaande jaren was de sfeer bijzonder relaxed. Had je zin lekker te gaan wandelen over de Loonse en Drunense duinen, dan deed je dat. Je kon ook ‘thuisblijven’ voor een gezelschapspel of om op het buitenterrein een potje te voetballen. Wilde je ’s avonds veel praten, over de keuze van een goede middelbare school bijvoorbeeld of over de beste manier om de leegloop in de katholieke kerk te bestrijden, dan vond je zeker gesprekspartners. Maar bleef je liever in de bank hangen achter een boek of een tijdschrift, ook goed. We laten elkaar tijdens zo’n weekend altijd vrij en dat bevalt heel goed. Net als andere jaren hebben we het alweer gehad over volgend jaar. De meerderheid wil het weekend dan toch weer in april. We hopen dan oma’s 85e verjaardag te vieren.

Schrijver: Hans Manders, 22 februari 2009


Geplaatst in de categorie: familie

2.0 met 1 stemmen 463



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)