Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Schoenen

Ooit heb ik een muis geschoend. Hij woonde al verschillende dagen in ons huis. Overdag rende hij soms dwars door de keuken, verbaasd door ons nagestaard. Maar hij kwam het liefst tevoorschijn als wij op bed lagen. Dan trippelde hij, waarschijnlijk op zijn dooie gemak, naar de voorraadkast en deed zich daar tegoed aan een pak hagelslag. Als dank voor deze gratis verstrekking van zoetwaren troffen wij ’s morgens een spoor van keuteltjes aan in ons huis. Ook een soort hagelslag, maar dan anders. Na een paar dagen was mijn vrouw het beu. Ze kocht een muizenklem en vulde die met kaas. Onze muis was daar aanvankelijk niet van onder de indruk. Integendeel. De kaas was er de volgende morgen uit, maar de klem stond nog op spanning. Het aantal keutels was alleen maar toegenomen. De volgende ochtend: zelfde verhaal.

De dag erna waren er behalve keutels ook bloedsporen op de keukenvloer. De klem bleek te zijn dichtgeslagen. Kennelijk had het beestje zich er met kaas en al aan weten te ontworstelen. De kinderen vonden dat een zielig idee. Wij ook, maar als ouder moet je dat niet laten merken. Ouders moeten pal staan, onder alle omstandigheden. Dat deed ik even later dan ook. Ik zat met de krant in de bank, toen ik plots onze muis richting voorraadkast zag schuifelen. Zonder na te denken trok ik mijn rechterschoen uit en smeet die in de richting van de muis. Een voltreffer was het. Ik had de muis geschoend. Ik hoefde hem daarna nog maar één mep te geven, met de schoenzool, om hem definitief onschadelijk te maken.

Goed, die anekdote is er uit. Ik ben er niet trots op of zo. Het moest destijds gebeuren en ik deed het. Ik moest er de laatste tijd alleen vaker aan terugdenken. Dat kwam door de geboorte van een nieuw werkwoord geboren: schoenen. Ik schoen, jij schoent, hij schoent. Verleden tijd: schoende. Voltooid deelwoord: geschoend. Taal is levend. Net zo levend als de werkelijkheid. Taal volgt de werkelijkheid op de voet. Als er een nieuwe trend is, heeft de taal daar zo een woord voor.

Bush was de eerste de geschoend werd, althans de eerste westerling wiens schoening door de media geregistreerd werd. Hij had er dan ook om gevraagd. In het werpen van de schoen zat opgekropte frustratie over acht jaar wanbeleid. Een voltreffer was het niet. Alsof George W. er onbewust rekening mee hield dat hij ieder moment door een Iraakse journalist geschoend zou kunnen worden, bukte hij precies op tijd. Beetje jammer eigenlijk. Sindsdien is het schoenen van ongewenste personen achter een spreekgestoelte een ware rage geworden, die inmiddels ook in Nederland is doorgedrongen. Dezer dagen werd in het Amsterdamse Apollohotel de Israëlische legerwoordvoerder Ron Edelheit geschoend. De gooiers hadden tevoren juridisch ingewonnen of schoenwerpen strafbaar is. Beetje laf eigenlijk.

De vraag is hoe de rage zich verder zal ontwikkelen. Wie zullen er in de nabije toekomst allemaal geschoend worden? En om welke reden? Wanneer zal er bij het journaal een echte voltreffer te bewonderen zijn? Wanneer en naar wie wordt de eerste laars gesmeten? Of een damesschoentje met hoge naaldhak? Of een legerkistje met stalen neus? Wanneer zal het tv-publiek bij de zoveelste vertoning van een openbare schoening geeuwend op de afstandsbediening drukken?

De spelling- en grammaticacontrole van Word kent het nieuwe werkwoord nog niet. Er verschijnt steeds zo’n rood cirkellijntje onder als ik het typ. Toch bestaat de door het werkwoord aangeduide handeling al jaren. Ik zal zeker niet de eerste schoensmijter zijn geweest. (Bij schoensmijter verschijnt verdomme ook zo’n lijntje.)

Schrijver: Hans Manders, 1 maart 2009


Geplaatst in de categorie: taal

3.5 met 2 stemmen 509



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)