Meisjes van veertien

Met een klik haal ik de stekker uit de stekkerdoos.
De ster van Bethlehem dooft uit. Onze kerstster hangt voor het slaapkamerraam en licht hinderlijk op tijdens de slaap.

Het is midden in de nacht en ik gluur even door de houten luxaflex naar buiten. Er loopt een meisje door de sneeuw. Haar ranke benen zijn gestoken in Uggs en ze draagt een wollen muts. Haar lange donkere haren steken mooi af tegen het witte landschap. Onwillekeurig kijk ik even naar onze klokradio. Een uur zeventien.

Hoe oud zou ze zijn? Wat doet ze zo laat nog buiten?
Met deze gedachten kruip ik weer onder het dekbed en ik moet ineens aan Laura denken.
Ach Laura. Wat deed ze nou toch helemaal op Sint Maarten?

Ik weet nog goed dat ik een willekeurige ´Zeilen´ pakte van de stapel naast de bank. Mijn T. is abonnee.
Het was omstreeks juli en drie dagen voordat ik mijn eerste zeilweekend zou gaan meemaken. Wat zeildetails doornemen kon geen kwaad.

Laura stond op de voorkant en straalde. Ze keek vastberaden voor zich uit. Ik las haar verslag en ik dacht twee dingen: ze kan niet alleen zeilen maar ook nog onderhoudend schrijven´ en ‘als zij in haar eentje van Hoek van Holland naar Engeland kan zeilen kan ik een weekendje IJsselmeer aan’’.

Kort na mijn onstuimige zeilweekend, kwam Laura in het nieuws.
Wat heeft ze sindsdien een hoop losgemaakt.

Bureau Jeugdzorg moest het ontgelden. Haar ouders deugden niet. Laura zelf zou een verwend nest zijn.
Ik moet denken aan wat ik over haar vader heb gelezen.

Hij komt op me over als een eigenzinnige einzelgänger.
Een man die genoeg heeft aan fysieke uitdagingen en die houdt van stoeien met ´de elementen´.
Als ik hier op voortborduur, kan ik me voorstellen dat hij minder gesteld is op contact met mensen en grote waarde hecht aan zijn autonomie. Misschien ziet hij als het hoogst haalbare, je in je eentje kunnen redden. In de natuur. Zonder anderen. Ook zal hij gefascineerd zijn door de zee.
Hier is niks mis mee.

Een meisje van dertien voelt haarfijn de ambities van haar vader aan. Ze weet donders goed dat ze haar vader een plezier doet met haar uitzonderlijke zeiltalent.
Ze weet ook heel goed dat als ze hierin opvalt en zelfs de ultieme uitdaging durft aan te gaan, haar vader buitengewoon trots op haar zal zijn.
Hij zal dit misschien niet letterlijk zeggen. Dit is ook niet nodig. Laura weet dit.

Haar onafhankelijkheid komt op mij geforceerd over.
Kennelijk is dat wat haar ouders hoog in het vaandel hebben.
Zelfstandigheid is een deugd. Je eigen boontjes doppen is het beste wat je kunt leren. Ik stel me voor dat de opvoeding hier een beetje is doorgeschoten.
Als dat het ergste is, zou je kunnen zeggen.
Bureau Jeugdzorg mag zijn prioriteiten weleens beter stellen.

Het nare is dat het niet meer teruggedraaid kan worden.
Het moet vreselijk voor Laura zijn om zo in het nieuws te komen. En ook nog onder toezichtstelling van de kinderbescherming te worden gezet. Laura maakt op mij een eenzame indruk. Heeft ze eigenlijk wel vriendinnen?

Ik denk dat er van buitenaf bijgestuurd wordt door het lot als de situatie te extreem of te eenzijdig wordt. Ik denk dat haar vader de realiteit een beetje uit het oog is verloren.

Ik kan me voorstellen dat Laura door al deze ontwikkelingen in de war is geraakt. Dat ze misschien ook het vertrouwen in haar vader wat is kwijtgeraakt. Waarom kon hij haar niet behoeden voor al die bemoeizucht?
Ook haar ouders hebben het zwaar te verduren gekregen. Laura heeft haar vader misschien nog nooit zo kwetsbaar gezien. Wat doet dat met een meisje van net veertien jaar? Zou dat meegespeeld hebben. In haar vlucht naar Sint Maarten?

Ze is inmiddels ver verwijderd van de stralende foto op de cover van ‘Zeilen’.
Was het hier maar bij gebleven.

meisje vader zeilen vader zeilen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 268