Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Ik wil het net zo als Claudia de Breij.

-----------------------------------------------------------------------------------------

De maandag-dagcolumn is een herhaling van de dagcolumn van 10 jaar geleden.
Interessant om te zien in hoeverre omstandigheden, denkbeelden en zienswijzen van toen
nu nog geldingskracht hebben.

Onderstaande column is op 21 september 2010 op deze site geplaatst door Pauline van Munster.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Van bovenaf gezien, waar ik naast de troon van God zit, zie ik de kerk volstromen. Sniffend in kanten zakdoekjes vertrouwen ze elkaar toe dat ze me zullen missen; hun beste vriendin, hun fijnste collega, en bovenal een inspirator. Er was niemand zoals ik. En last but not least, zo'n geweldige vakvrouw.

De ruimte waar ik, onder een dot licht, in het midden sta, begint vol te stromen. Zo vol dat er niemand meer in kan en er in allerijl buiten op het plein schermen worden geplaatst waar de toegestroomde massa de uitvaart op videobeelden kan volgen.

Dan begint de muziek. Willeke Alberti's stem krijgt geleidelijk volume en al gauw galmt haar lied door de kerk naar de menigte buiten. Zakdoeken worden tevoorschijn gehaald als zij één voor één mijn ex-geliefden bij naam noemt op de melodie van Telkens Weer. Ik zie een huivering door de menigte trekken.
Langzaam zwelt het filharmonisch orkest aan totdat Willeke en de violen een perfecte balans hebben bereikt. Bij het muzikale gedeelte doemt uit de schaduw het Urker Mannenkoor op en met betraande ogen maar robuust geluid vallen ze Willeke bij. En om het eindakkoord volledig tot zijn recht te laten komen, treden de blazers van het Marinekorps uit een nis in marsstap naar voren. Alle geluid balt samen en verheft zich tot een orgie van zang en muziek en allen danken mij voor mijn aanwezigheid in dit, in hun leven.

Maar er moet worden overgegaan tot het onvermijdelijke gedeelte van deze ceremonie. Mijn laatste wens zal - onder het oog van duizenden aanwezigen - worden voltrokken in de buitenlucht. Intussen zijn alle tv-zenders live overgeschakeld naar de plechtigheid en het hele land is in afwachting van wat er gaat gebeuren.
Verdeeld over drie vuurpijlen zal ik in de lucht worden geschoten door Geetje Hazes die hier heel handig in is. Eén pijl voor mijn benen, één pijl voor mijn romp en één pijl voor mijn dikke kont.

Mensen zullen nog dagen na dit spektakel praten over mijn leven en mijn dood. Het zal in de annalen worden opgenomen en generaties lang zullen ze zo nu en dan verhalen vertellen over dat opmerkelijke mens.

Claudia en ik schelen vijftien jaar. De kans dat ik dus eerder ga dan zij ligt voor de hand. Ik hoop niet dat ze het me kwalijk zal nemen dat ik dezelfde planning in mijn testament heb staan als zij. Het is niet zo vaak dat je iemand tegenkomt die haar begrafenis als hoogtepunt ziet van haar leven.

Schrijver: Pauline van Munster, 21 september 2020


Geplaatst in de categorie: overig

4.5 met 4 stemmen 540



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
23 september 2020
Hilarisch en sarcastisch. En na 10 jaar is er het voordeel van de gestegen leescijfers.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)