Sneeuw
Al dagen verkneukelen de weermannen en weervrouwen zich op radio en televisie. Eentje kondigt er een beetje sneeuw aan, de volgende doet er meteen een schep bovenop. Het wordt steeds kouder en gladder, ja we gaan echt barre omstandigheden tegemoet. We gaan een ongekend strenge winter krijgen. Het wordt zo erg dat we alvast maar een weeralarm afgeven en jawel, de weerman die iedereen wil aftroeven haalt natuurlijk de tocht der tochten uit de kast.
We hebben een beetje een rare relatie met de winter. We herinneren ons dat we als kind sneeuwballen gooiden, met rode wangetjes van de kou. Wanten aan draadjes, laarzen aan, achter een stoeltje op het ijs. Thuis lekker bij de warme kachel met een dampende kop soep en een grote berg boerenkool waar je een kuiltje in kon maken voor de vette jus.
We hebben een beetje heimwee naar die echte Hollandse wintertijd. As er wat sneeuw in de buurt kan vallen en de temperatuur richting vriespunt gaat, dan moeten we daar volgens de weermensen wel een warm gevoel van krijgen.
Aan de andere kant willen we helemaal geen rotzooi op de weg. Voor een echte winter hebben we niet veel tijd. We willen gewoon naar ons werk, naar de winkel en naar onze afspraken. Zonder gedonder en glijpartijen. Ja, we vinden het prachtig als we op een vrije dag kunnen schaatsen. En helemaal mooi wordt het als alles bedekt is met een witte laag, dat ziet er zo gezellig en vredig uit. Maar eigenlijk moet dat beperkt blijven tot kerstmis. Meteen daarna moet het spul weer verdwijnen als…
Weermensen hebben dus een dubbel belang. Ze willen zowel sentimentele als angstgevoelens oproepen bij elk naderend koufront. Dat is goed voor de kijkcijfers. Maar dan blijkt het achteraf weer mee te vallen. Dan zijn we weer bang gemaakt met een dooie mus.
Af en toe deelt het veranderde klimaat toch nog een laatste prikje uit. Dan gaat de gevoelstemperatuur omlaag of omhoog, ’t is maar hoe je het bekijkt. Maar dat duurt nooit lang.
Geplaatst in de categorie: jaargetijden