Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Borderline blues

Op de bijeenkomst ‘omgaan met borderline stoornis’ was het barstensvol. Om me heen kijkend zag ik mensen in allerlei leeftijdsgroepen. Van tieners, vaak aan de zijde van een of meer ouders zo te zien, tot en met bejaarden. Zouden zovelen lijden aan borderline? Of zouden ze familieleden of vrienden hebben die gebukt gingen onder deze persoonlijkheidsstoornis?

Volgens deskundigen die ik gesproken heb is borderline niet exact te duiden. Het kent elementen van een psychiatrische maar ook van een psychologische afwijking. Er zitten manische, maar ook depressieve kanten aan. Het is geen autisme, psychose noch neurose maar kan er ook niet los van gezien worden. Er zijn borderliners die zich goed kunnen handhaven in de samenleving maar er zijn er ook onder die in therapie moeten en zelfs intern en intensief moeten worden behandeld. Zelfbeschadiging komt helaas voor als een van de symptomen en daarvoor is dan permanente bewaking aangewezen. Borderline is niet makkelijk te diagnosticeren en volgens sommigen zelfs een vergaarbak. Kortom, na afstrepen van alternatieven houdt je dan één restmogelijkheid over: borderline.

Nu wordt over bovenstaande analyse heel verschillend gedacht. Zelfs onder artsen en psychologen, zoals bijna over alle specialismen in onze ingewikkelde samenleving verschillend wordt gedacht door experts. Mijn vingers ga ik zeker niet branden aan de gevarieerde visies en opvattingen onder specialisten en ervaringsdeskundigen. Tenslotte ben ik geen van beiden. Mijn niveau stijgt niet uit boven dat van de gemiddelde geïnteresseerde leek. Bovendien loop je de kans – ja, ook in die keurige witgejaste gezondheidszorg – verketterd of vervolgd te worden als je een standpunt inneemt dat afwijkt van de heersende leer.

Toch viel één ding me verschrikkelijk heel erg op tijdens en vooral na de lezing. Het publiek stelde vragen. Veel vragen. Maar wilde ook gehoord worden in de eigen sores. Errug graag. Het was een lange litanie van klachten. Een borderline blues. Alles draaide om IK en MIJ. Kan het zijn dat veel borderline patiënten te vaak denken dat de wereld om hen draait? Dat ze daarin ook teveel worden gestimuleerd, althans onvoldoende afgeremd? Psychische problemen worden behapbaarder als je de realiteit leert aanvaarden. Diep ademen, voor de spiegel staan en hardop tegen jezelf zeggen: er zijn groter problemen dan mijn eigen probleem.


Zie ook: http://www.gedichten.nl/Knottnerus

Schrijver: George Knottnerus, 14 januari 2011


Geplaatst in de categorie: ziekte

3.0 met 13 stemmen 1.031



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
14 januari 2011
Je projecteert je simpele visie over borderline op hen die er echt onder lijden, hun spiegelbeeld is chaotisch en gefragmenteerd, angstaanjagend en leeg, zelfbeschadigend en suïcidaal, extreem zwart-wit denkend en uiterst pijnlijk. Hoe durf je het zo grof te versimpelen!
Naam:
Juspol
Datum:
14 januari 2011
Waarom meldt u gewoonweg niet wat de realiteit is in belang van omstanders en gedupeerden.
Prima onderzoeken en adviezen staan al jaren op bijvoorbeeld www.bpdcentral.com en ook www.moeilijkemensen.nl
Het is een van de ergste geestesstoornissen die bestaat volgens deskundigen nota bene.
En zeer zeker zijn er zat waar je het niet aan ziet of moeilijk, vandaar de grote problemen bij omstanders als het te laat is ook. En in familierecht voor kinderen.
Vervreemding erna en een enorme berg ellende, velen onterecht zonder vaders gezet. Er dient gewoonweg een meldplicht te komen voor heel die risicogroep ook.
Dat omzeilen en ik lees dat uit deze zogenoemde omschrijving hier al ook, moet over zijn in belang van duizenden kinderen o.a.
Anders hou je handel en wandel in stand, door te bevestigen voor zulke mensen dat het etiket een excuus zou zijn ook. Gewoonweg fout.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)