Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Incidenten

In de kantine van de welzijnsorganisatie is het altijd zo gezellig lunchen. Marjet zoekt een woning in Eindhoven en praat er druk op los. ‘Nee, in de villawijk zijn de huizen te duur. Da’s niet te betalen voor mij. Niet zolang ik geen promotie maak.’ Ze kijkt naar Sonja, haar leidinggevende, maar die geeft geen sjoege en neemt een ferme hap van haar salade. ‘Mijn makelaar kwam gister met een tip. Een hoekhuis met grote tuin. Best wel mooi maar foute plek. Pal bij die Turkenwijk. Never nooit niet dus.’ Ester - tegenover Marjet - verkrampt en kijkt waarschuwend naar Yildir die twee stoelen verder zit.

Het lunchgesprek valt even stil. Als extern adviseur die slechts incidenteel te gast is begin ik over Brandon, de in zorginstelling ’s Heeren Loo vastgebonden jongen. Of de medewerkers van de welzijnsorganisatie de uitzendingen hierover hebben gevolgd. ‘Jazeker,’ zegt manager Ewoud, ‘en het kamerdebat ook. Wat hypocriet zeg die politieke reacties. Alsof er niet veel ergere dingen gebeuren in de zorg. Bezuinigen bijvoorbeeld waardoor er geschoven wordt met kinderen van hot naar her. Incidentenpolitiek daar kopen we niks voor. Beleid, structureel beleid, daar is de politiek voor.’
‘Maar ‘t is toch afschuwelijk dat zo’n jongen nooit naar buiten kan?’ zegt receptioniste Bianca.
‘Ach,’ zegt Hansje de sociaal pedagoge, ‘da’s toch loze retoriek? Niemand vindt dat leuk. Maar de zorg in ‘s Heeren Loo voldoet echt aan alle normen hoor.’

Incidentenpolitiek.
De term galmt na in mijn hoofd, terwijl ik mijn tanden zet in een bruine boterham met kaas. Vorige week vond er twee blokken van mijn huis ook een incident plaats. Een man werd in zijn eigen woning doodgeschoten door inbrekers omdat hij het waagde huis en haard te verdedigen. Vrouw in shock, familie kapot, vrienden en buurt aangeslagen. ‘Het is een incident,’ zei de wethouder, ‘een naar incident.’

Als Marjet de lunchtafel, vrolijk kakelend over de Ikea-inrichting van haar toekomstige huis, heeft verlaten, vraagt Ester aan Yildir: ‘vind je het niet vervelend wat Marjet zei over die...eh...Turkenwijk en zo?’ Donkere wolken pakken zich samen boven de lunchtafel. Yildir trekt flink van leer over de discriminatie die hij echt wel zat is. Zelfs manager Ewoud kijkt eerst verstoord op, en dan boos naar Ester.

Als ik later op de dag wegga in de hoop de avondspits voor te zijn, zie ik twee welzijnswerkers bij de uitgang. De een zegt tegen de ander: ‘hier heb je mijn pasje. Wil jij over een uurtje voor me uitklokken, dan ga ik nu weg.’ Hè, denk ik, is dat geen fraude? Ach het is maar een incident, dus laat maar.


Zie ook: http://www.gedichten.nl/Knottnerus

Schrijver: George Knottnerus, 21 januari 2011


Geplaatst in de categorie: werk

3.9 met 12 stemmen 294



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)