Arabische lente

De kolonel is dood. Als een hond hebben ze hem over straat gesleurd, half naakt, vol bloed. De ultieme overwinning voor de rebellen, die hij ooit ratten had genoemd. Nu werd hij zelf als een rat uit een rioolbuis gevist. De prooi zei niet veel. Hij liet zijn hoofd hangen, verslagen op zijn eigen grondgebied. Hij ging niet meer tekeer zoals vroeger, toen hij zijn volk toeblafte dat hij de laatste overlevende van Libië zou zijn. Samen met zijn zonen. De verbeten trek om zijn mond voorspelde weinig grootspraak. Blaf dan, supporterde ik, nu ben je pas echt een hond. Maar hij hoorde mij niet meer. Een kogel door het dictatoriale hoofd was er te veel aan geweest.

Meer dan 40 jaar had hij de scepter gezwaaid, zonder tegenspraak, terwijl wij zijn olie broodnodig hadden en een oogje dichtknepen. Hij kwam thuis in paleizen met gouden baden en wijnrode tapijten. Hij snoot zijn neus met Libische dinars en likte zijn wonden niet. Hij liet ze likken. En dan zo moeten eindigen, als een bevlekte dweil waarmee men de bestofte straten afschuimt. Afgemaakt door zijn eigen volk met een kogel uit zijn eigen vergulde pistool. Hij had er waarschijnlijk liever zelf een einde aan gemaakt: nog eerder de eer aan mijzelf dan naar Den Haag. Maar de rat had de kracht niet meer. Hij bloedde leeg en niemand likte zijn wonden. Hij had zich zijn oude dag waarschijnlijk anders voorgesteld.

Het wordt tijd dat we elkaar wat meer met rust laten. Wat minder oog om oog, wat meer arm om arm. Dan waren er minder verkrachtingen en inbraken, meer Nobelprijswinnaars voor de vrede, minder vraag naar wapens en meer rust op straat. Dan waren er in Libië geen duizenden doden gevallen door het bevel van een kolonel, was de Arabische lente zoals een echte lente moet zijn en zat Moammar nu in bad.

Khadaffi dood Libië dood Libië

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.6 met 36 stemmen 316