Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Vliegende slak

Mijn schoonmoeder had altijd enorme schik in het sprookje van de vliegende slak. Dat zat zo. Ze had reuma en was daardoor vanaf haar vijftigste tot aan haar dood steeds langzamer geworden. Op zich was dat langzame het ergste niet, ze had ook steeds meer pijn, maar daar gaat het nu even niet om. Het gaat om het idee van een vliegende slak en hoeveel vreugde het idee alleen al kon schenken.

Nu hebben we een schuurdeur en daar staan slakkensporen op. Het is bekend dat slakken tegen verticale wanden en dus ook tegen deuren op kunnen klimmen. Daarbij laten ze soms een spoor achter en dat is dus het geval bij onze schuurdeur. Er is echter iets bijzonders met het spoor.

Het spoor begint ergens en het stopt ergens. Nu zult u zeggen, dat doen sporen nu eenmaal. Dat is normaal, maar dat ben ik niet met u eens. Een spoor hoort te beginnen bij de geboorteplek van de slak en te eindigen bij de slak. Eventueel kan hij eindigen op een plek waar de slak door een vogel is opgepikt en zo is weggevlogen, maar in ieder geval kan een spoor niet halverwege beginnen. Slakken worden niet op schuurdeuren geboren, althans dat geloof ik niet, en ook niet op schuurdeuren afgezet. Ze hebben weliswaar soms een huisje, maar geen ladder om halverwege zo’n deur te komen en vanaf daar het spoor te beginnen.

Maar de sporen op onze deur doen dat wel. Met andere woorden: de slakken zijn erheen gevlogen. Vliegende slakken bestaan!

Of slakken kunnen springen. Dat had mijn schoonmoeder ook best kunnen waarderen.

Schrijver: Jan R. Lunsing, 27 oktober 2011


Geplaatst in de categorie: biologie

3.0 met 4 stemmen 232



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)