Zwijgen kan niet meer
‘Voor u mevrouw ook drie vraagjes. Wanneer heeft u voor het laatst seks gehad?’.
De dame op straat voelt zich duidelijk overvallen, lacht nerveus en antwoordt aarzelend, ietwat preuts zelfs misschien, ‘Ja gisteren’.
‘Met wie?’
“Met mijn man natuurlijk”.
'Waar?’
Ze kijkt nu echt heel moeilijk, verstrakt, geneert zich. Kijkt haar partner aan en zegt ‘Dat zeg ik niet’.
Maar hij dringt stevig aan. ‘Zeg het maar schatje. Ik heb het ook gezegd.’
En de interviewster moedigt alleraardigst aan ‘Gratis weekendje Parijs. Zeg maar waar’.
Dan naar de grond kijkend zegt de dame ”in mijn poep”.
Ik kijk naar DWDD en lees als vertaling “In mijn kont….”
“Spijtig” zegt de mediatante die daarna iets mompelt van “een andere keer”.
De dame in kwestie oogt keurig mogelijk ietwat tuttig gekleed. Zorgelijk, integer, moederlijk ook. Als uit een ouderwetse Kronkel, de goede inborst druipt ervan af maar gebutst door dagelijks geschipper. Nog steeds met herkenbare tegenzin. Een sympathieke Vlaamse. Geïnterviewd door een vlot gebekte blondine. Zo’n mediamiek babbeltype dat narigheid uit mensen trekt zoals wij kroketten uit de automaat. De bebrilde man tussen hen in is haar partner. Het stel oogt rond 35, iets bovenmodaal aankomend middelbaar.
Jan Mulder komt niet meer bij van de lach. In geen tienduizend jaar had de voetbalanalyticus dat verwacht. Geschrokken zet ik de tv uit. Hoe zal die mevrouw, dat echtpaar zich voelen? Dit is hopeloos onomkeerbaar. Waarom gelden hier geen rechtsregels? Ik bel naar vriendin H. in Oostende en zij vult verder aan. Het weekend Parijs was de worst. Hun drie antwoorden hadden identiek moeten zijn. Maar bij de vraag 'Waar' antwoordde de man eerder al “Op de keukentafel. Eenmalig.”
Ze hadden de keukentafel al weggedaan voor de (twee) kinderen. Maar dan nog...
Kan ons allemaal gebeuren. Zo’n beeldverhaal gaat de wereld rond. Daar sta je met je goeie intenties, je eerlijke gedrag. Misschien zelfs direct verbonden aan het voornemen voortaan volledig eerlijk door het leven te gaan. Geschrokken van die Stapel. De sociaalpsycholoog die ziekelijk zou hebben gelogen. Pseudologia Phantastica, ooit met liegen begonnen om een vuiltje weg te werken. Door herhaald succes gevangene van zijn eigen leugens. Zodanig dat hij het geloof erin steeds meer ging afdwingen en er zelf schijnbaar in geloven. Hoewel ergens nog steeds zijn waarheidslaatje op een pijnlijk kiertje stond. Maar het moest door derden worden open geforceerd.
Gruwelijk maar ziet hoe tegelijkertijd oprechtheid op tv loont! De Volkskrant bracht ‘In de ring bij DWDD’, een artikel over de risico’s van talkshows. Acht van de tien genodigden kunnen beter uitnodigingen voor talkshows aan zich voorbij laten gaan. Ook na begeleiding door ‘mediatrainingbureaus’ naar eigen zeggen. Wie zich eerlijk met boodschap wil presenteren wordt in mootjes gehakt door sidekicks storende interventies versnellingen en tafelgenoten. Allemaal op sensatie gericht. Treurig.
Maar daar zijn toch meer keuzemomenten. Terughalen kan niet, dat echtpaar is zoals vele anderen de pineut. Wat ze rest is wat de NS met treinen gaat doen, laten uitrollen en vooral niet remmen. De kijkersmassa ligt bij je geknars en gepiep alweer dubbel. Met toegenomen kans dat menigeen erin blijft.
Zo nodig wil ik wel een kontje geven. Opdat het ooit stil een plaatsje krijgt.
Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=Uu0wxNr66c0
Schrijver: Jos Zuijderwijk, 12 november 2011
planet.nlGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
mediamacht
264
Geef je reactie op deze inzending:
Als ik u nu zeg dat dit een meesterlijke vertolking is van Belgische acteurs voor het programma "in de gloria"?
Voelt u zich dan nog zo verontwaardigd, of buigt u nu deemoedig het hoofd, omdat u bent beetgenomen?
Groeten uit België.
(ik dacht 'man bijt hond', maar dat weet ik niet zeker)