Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Poëzie maakt sneeuw af

Welk een diepe verlangens hangen vandaag in de lucht. Niet allereerst naar ijs zoals media doen voorkomen. IJs is hard donker water dat schraal voor verbeelding taalt. Sneeuw daarentegen is de mens warm vertrouwd. Veel oerwijsheid werd in geheime sneeuwtaal doorgegeven door Siberische sjamanen. H.C. ten Berge, sjamanenkenner, dichtte:

het is niet eenvoudig te spreken
de sneeuwtaal der samojeden

Voor mensenkenners dus niet vreemd dat sneeuw in de lucht onze schedels zachtjes licht en een beetje tipsy maakt onder de pannen.

Sneeuw is niet te bedenken. Ze, kundigen, noemen het een waterderivaat. De malloten. Sneeuw is een momentopname. Niet formeel te conceptualiseren of samen te vatten, blijft je verstand te boven gaan. Sneeuw moet je voelen zoals alleen sneeuw onze breinstromen welhaast sensueel kan prikkelen. Vrijwel altijd bij het kraken van de dag. Later kan ook maar lukt tegenwoordig zelden. Teveel drukte en vuiligheid aan de knikker. Je krijgt het beeld misschien nog in verlaten streken enigszins rond.

Houdt sneeuw vallend niet op met afdekken, toch is dat niet meer dan buitenkant. Want sneeuw is een wereldvreemde dimensie die de hele santenkraam in zich opneemt. Dat missen wetenschappers in hun dwangmatig beperkende werktuiglijkheid! De wereld herstelt besneeuwd onmiskenbaar tot één geheel. Als je dan gewoon op tijd nuchter in je nest ligt ben je er optimaal op geprepareerd. Dan gaat een wereld bij het eerste licht als nieuw voor je open. Verblindend, ook als het mist.

Wat zeg ik, nevel moet liefst bij mat half zacht ontluikende zonnestralen voor hemelse sneeuwglorie. Opdat juichkreten spontaan door je hele lichaam weerklinken. Terwijl je ineens ketenen voelt die loslaten om plaats te maken voor zelfsturende ongedwongen koppelingen. Je wordt gewaar dat alles echt ineens compleet anders is. Dat landkaarten bijvoorbeeld geen enkele bodembetekenis hebben.

Plus dat het beeld ook primair geloof ingeeft aan de grote witmaker. Een tedere figuur die vormloos ontroert en je doet glimlachen. Voor zolang het beeld intact blijft. Een momentgeloof dat wel zo waarlijk diep kan raken dat sommige hoogbegaafde inbeeldigen het vrij authentiek kunnen terugroepen.

Maar dat hoeft niet. Meestal blijft het bij instant-geloof in het ongebroken sneeuwbeeld. Dat zo duivels kort duurt. We zetten zelf stappen om er smeltend midden in te staan. We zien twee hazen bruin uit besneeuwde velden oprijzen, vlokken afschuddend langzaam uitvergroot naar elkaar grijnzen. Aangrijpend maar bewegend dus beeldbrekend. In volstrekte stilte nog, die even later wordt verstoord.

Het was de dichter Wallace Stevens die dit begin van het einde voor ons vorm gaf:

Tussen twintig besneeuwde bergen
Was het enige ding dat bewoog
Het oog van de merel. *

Om niet te vergeten zou ik zeggen. Speciaal als de sneeuw nat uitpakt.

* Vers I, Thirteen Ways of Looking at a Blackbird.
Blz 39 De mooiste van Wallace Stevens. Lannoo/Atlas 2003.
Peter Nijmeijer vertaalde naar origineel:

Among twenty snowy Mountains,
The only moving thing
Was the eye of the blackbird


Zie ook: http://www.pixmix.nl/actu...ent/winterfeb2012/DSC05198.JPG

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 4 februari 2012


Geplaatst in de categorie: poesiealbum

4.7 met 6 stemmen 321



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
oguh
Datum:
5 februari 2012
Email:
oguhtelenet.be
prachtig Josz en ja, we moeten nog een protestactie tegen de zoutstrooiers


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)