Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Duitsers op de Dam

Op 4 mei herdenken we de doden die vielen in de oorlog. Dat is goed omdat zo jong en oud stilstaan bij wat vrijheid betekent. Beseffen wat het inhoudt als anderen hun leven riskeren voor onze vrijheid. Verzetsmensen die vluchtelingen hielpen aan onderdak of voedsel. Of als het nodig was nazi’s of lieden die met hen onder een hoedje speelden uitschakelden. Burgers en boeren die zo dapper waren om onze joden te huisvesten op straffe van transport of executie.

Jonge mannen – Amerikanen, Canadezen, Engelsen, Polen – die bereid waren om een vijandelijke kogelregen te trotseren. Aan land te gaan recht op het spervuur af, om de mensen van dat oude continent te bevrijden. Al die jonge Russen niet te vergeten die vanuit het oosten de nazi-horden terugdrongen. Hun nabestaanden, hun volken gedenken met ons hun moed, hun offers. Staan stil bij de herwonnen vrijheid. Bevochten om te leven, om te denken, te zeggen wat jij wilt.

Begrijpelijk is het dat een gedicht over een foute oudoom tijdens de 4 mei herdenking op de Dam is teruggetrokken. Slachtoffers staan centraal op de dodenherdenking. Maar wie zijn slachtoffers? Dienstplichtige Duitse militairen die op straffe van de kogel moesten gehoorzamen aan de wil van de Führer waren ook slachtoffers. In Vorden liggen er tien anoniem op de begraafplaats. Het is moedig van de initiatiefnemers om die dan ook te willen herdenken.

Vier jaar geleden sprak Angela Merkel als Duits regeringsleider in de Knesset schuldbewuste en berouwvolle woorden over de Holocaust. Dat maakte een begin van verzoening mogelijk tussen slachtoffers en daders. We weten: de nazaten van de daders zijn geen daders. Maar iemand moet de verantwoordelijkheid nemen, ergens moet diepe spijt betuigd. Waar de Israëliërs als erfgenamen van de zwaarst getroffenen konden opbrengen Merkel uit te nodigen in hun herdenken, moeten Nederlanders dat ook kunnen.

Het is tijd om 4 mei te vieren samen met de Duitsers op de Dam. Duitsland en de Duitsers schamen zich diep voor wat uit naam van hun volk door Hitler en zijn bende is aangericht. Ook tonen zij – als verantwoordelijken voor het veroorzaakte leed - oprecht berouw. Vergeten kan niet en mag ook niet, maar vergeven na 67 jaren is mogelijk.


Zie ook: http://www.georgeknottnerus.nl

Schrijver: George Knottnerus, 4 mei 2012


Geplaatst in de categorie: oorlog

3.7 met 11 stemmen 440



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Monique Methorst
Datum:
4 mei 2012
Email:
moi636yahoo.com
Nee sorry dit keer ben ik het niet met je eens.
Via hyves en zelf deelname aan die wedstrijd heb ik dit gevolgd en ik kan me niet vinden in je woorden. Weet je waarom niet?
Denk maar eens aan al die Duitsers die ermee weggekomen zijn, die gewoon in alle vrijheid verder konden leven na alles wat ze gedaan hebben.
Duitsland berouw? Nee dat zie ik niet.
Denk ook maar eens aan Grass, die nu nog met een gedicht aankomt waarin dezelfde haat opgesloten ligt.
Ik ben erg blij dat die Duitse dodenherdenking straks niet doorgaat, ik zou het een klap gevonden hebben in het gezicht van alle overlevenden.
Naam:
Hendrik
Datum:
4 mei 2012
Email:
klaassens38zonnet.nl
Van harte onderschrijf ik deze column. Het wordt inderdaad tijd om 4 mei samen met de Duitsers te vieren.
Een ver familielid van ons werd in de laatste oorlogsdagen gedwongen om voor Hitler te vechten. Zonder ooit een schot te hebben gelost stierf hij, 17 jaar oud. Jaren geleden stond ik voor zijn graf in Teckelenburg. Nog nooit heb ik de waanzin van de oorlog zo sterk gevoeld als op dat moment.
Naam:
Pjotter
Datum:
4 mei 2012
Zolang er nog 1 slachtoffer leeft, is collectief vergeven net zo zinloos als individueel blijven haten. Het leven is (helaas of gelukkig) persoonlijk. Niemand bevecht de toekomst of het verleden. Bewustwording van de levenden is belangrijker dan het 1x keer per jaar herdenken van de doden. Onder de slachtoffers (sic!) zijn ook NSB-ers.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)