Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Helende omgeving

‘Het healing environment concept voorkomt stress en bevordert de gezondheid’ lees ik op het beeldscherm in de wachtkamer van de polikliniek. We wachten op het gesprek met de arts waar ik – voor het eerst – een afspraak mee heb. Mijn vorige arts hield er mee op. Iemand had me getipt op deze specialist. 'Contactueel geen hoogvlieger, maar een kei in z’n vak,’ volgens deze bron. En ‘we’ omdat mijn vrouw me bij dit soort gelegenheden vergezelt. Anderen vinden me meestal kritisch tot op het zeikerige af. Maar bij mensen die beroepshalve het beste met me voor hebben ben ik als het meisje uit het publiek dat Hans Teeuwen op het podium uitnodigt. Mak als een lam.

Een man, voor in de vijftig, kijkt vragend de wachtkamer in en noemt mijn naam. Hij vraagt ons hem te volgen. Het valt niet mee. Voor we overeind gekomen zijn is hij om de hoek verdwenen. In de lange gang geen spoor van de man. Bij de derde deuropening is het raak. Hij zit al achter zijn bureau en steekt zijn hand uit. We schudden handen en nemen tegenover hem aan het bureau plaats.

´Controle afspraak vraagt hij?´ Nog voordat ik kan antwoorden gaat de telefoon. Zonder verdere plichtplegingen neemt hij de telefoon op. Er volgt een langdurig gesprek waaruit we opmaken dat een of andere behandeling niet de schoonheidsprijs verdient. Het kost me moeite niet het hele voorval te ontrafelen; de vrouw met wie hij praat is duidelijk verstaanbaar. Mijn vrouw en ik doen ons best om ondanks de ontboezemingen het gesprek niet te verstoren. De arts kijkt gedurende het hele gesprek naar een punt schuin achter mij, in de kruising van de witte muur en het systeemplafond. Buiten kijken we uit op een blinde muur.

Het gesprek nadert een afronding. Ik merk dat ik steeds minder deel uit maak van het healing environment concept. Een excuus van de man lijkt me wel op z’n plaats. Als ventiel om de opgebouwde stress te laten ontsnappen. De arts beëindigt het gesprek. Hij schakelt echter moeiteloos terug naar de vragende blik van het begin van ons gesprek, ruim 13 minuten geleden.
‘Controle afspraak, was het geloof ik?’

Net op het moment dat ik als een clusterbom de arts en met hem het helende concept van het ziekenhuis uit elkaar dreig te rijten, neemt mijn vrouw het woord.
‘Ja we zijn voor een controle afspraak en we hebben nog een aantal vragen.’ Vakkundig weet ze de ontsteking van mijn explosieven te demonteren. Met chirurgische precisie omzeilt ze de springstof en transformeert ze met haar vragen de arts van een lompe Twentse boer in een deskundig vakman.

Ok. Ook als ik me in het gesprek meng blijft hij recht in mijn kloppende hart op het scherm kijken, in plaats van naar mij. En de analogie die hij legt tussen zijn techniek en die van de autobranche (´de een zweert bij Fiat, de ander bij Renault´), komt wat raar over. Maar aan het eind van de rit krijgt ie van ons het voordeel van de twijfel. Eenmaal weer terug in het gangenstelsel van het gebouw vallen mij de gehaakte banieren langs de wanden op. Healing environment. Natuurlijk.

Schrijver: de Thuistoerist, 21 mei 2012


Geplaatst in de categorie: ziekte

3.2 met 9 stemmen 298



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)