Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Even een heel raar voetbaljaar

Een jonge voetballer deelde een karatetrap aan een man van 71. Dood. Een aantal jeugdvoetballers trapten een grensrechter van 41. Dood. Incasseren blijkt voor sommige mensen moeilijk. We kunnen deze mensen de gevangenis in sturen en waarschijnlijk doen ze het daarna nooit meer, maar is dat de oplossing?

Want waarom deden ze wat ze deden? Ze deden wat ze deden, omdat ze zich niet konden inhouden en ze konden zich niet inhouden door een aantal factoren. Eén: ze waren moe. Wie moe is, kan zijn woede minder goed inhouden. Twee: ze waren geëmotioneerd. Wie voetbalt wordt niet alleen moe, maar raakt ook geëmotioneerd. Emoties kunnen in woede omslaan als men bijvoorbeeld het gevoel krijgt onrechtvaardig behandeld te worden.

Militairen worden getraind om in onmogelijke toestanden hun emoties de baas te blijven. Als je midden tussen rondvliegende kogels je werk moet doen, moet je de emoties als angst en woede onder controle houden. Dat kunnen militairen door training. Door precies te weten wat ze in een bepaalde situatie moeten doen, bijvoorbeeld, door het vizier blijven kijken tot je een doel hebt en dan schieten. Die training bestaat uit oefenen en het navolgen van voorbeelden.

Welke training krijgen onze voetballers? Onze voetballers kijken naar Studio Sport en zien daar week in week uit dat scheidsrechters het fout hebben en dat hun helden, de topvoetballers en top trainers, reclameren, zeuren, boos zijn en hun woede nauwelijks de baas zijn. Dat maakt niet alleen mooie televisie, maar het zegt de toekijkende voetballers ook dat emoties tonen goed is.

Deze training kan dus beter. Als een voetballer klaagt, traag gehoor geeft aan een beslissing van een scheidsrechter, een Schwalbe maakt, een ingooi probeert te krijgen terwijl de grensrechter de andere kant uit wijst of op welke manier dan ook iets doet om het gezag van de scheidsrechter te ondermijnen, moet daar één straf op staan: de rode kaart. Punt. Het is natuurlijk niet zo erg als gevaarlijk spel, een aanslag op de achillespees, maar het gaat wel ergens om. Het gaat er namelijk om het thuispubliek te trainen om emoties in te houden.

En dat redt levens.

Je krijgt natuurlijk een heel raar voetbaljaar, maar daarna zal iedereen zich weten te gedragen.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 6 december 2012


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.0 met 1 stemmen 234



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Len Cornelis
Datum:
7 december 2012
Bijdragen beoordelen is een uitdaging. Of de aanpak van 'schooljuf' Ria nuttig is, weet ik niet. Voor een workshop schrijven wel. Maar voor deze site misschien al te opvoedkundig? Ook is taalcorrectie achteraf een discussiepuntje. Maar als streven naar alternatieve waarderingen, interessant.
Naam:
Ria den Ek
Datum:
6 december 2012
Goed geschreven betoog, geen snorkend taalgebruik.
Duidelijke opbouw, passend slot.
Wat de strekking betreft: ik vraag me af of de oplossing zo simpel en uitsluitend op het voetbalveld te vinden is.
Jammer die spatie tussen 'top' en 'trainers'.
Techniek: 9
Inhoud: 6

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)