Toch maar niet stenigen
Vorige week was er een reaguurder die meende mijn verhaal Teeven op te sieren met enkele niet nader te noemen krachttermen in de richting van Teeven. De man moest op een bepaalde wijze dood, geloof ik.
Nu lijkt het erop dat Teeven vroeg of laat dood gaat, maar ik prefereer toch de natuurlijke weg dan wel een manier van zelfdoding door veelvuldig gebruik van tabak, alcohol of andere middelen waarmee Teeven zijn leven aangenaam pleegt te maken. Ik ben tegen de doodstraf en strek dat niet alleen uit naar moordenaars en verkrachters, maar ook naar bewindslieden die naar eer en geweten hun werk proberen te doen en daarbij fouten maken.
Of die niet zoveel interesse hebben in de humane behandeling van mensen die ervan verdacht worden dat ze onrechtmatig in Nederland zijn. Ik moet dan toch altijd denken aan vier generaties terug, toen mijn familie van moederskant vanuit Frankrijk een veilig heenkomen zocht in de Nederlandse beschaafde staat. Ik zou iedereen wel willen toelaten, maar zie ook wel dat we gekke Gerritje niet moeten zijn en dat we daarom iets moeten doen om te proberen mensen te selecteren die hier wel mogen komen en die hier niet mogen komen.
Dat is moeilijk werk. Het is helemaal moeilijk als je dat streng doch rechtvaardig probeert te doen. Het is helemaal complex als je wel, of juist niet betrokken bent bij de mensen om wie het gaat. In het eerste geval wil je de wet soepeler toepassen dan hij bedoeld is en in het tweede geval strenger en, in het geval van Teeven, slordiger dan hij bedoeld is.
Ik ben van mening dat Teeven weg had gemoeten. Maar míjn mening telt niet. En toch is dat niet de reden om nu met een zwarte Suzuki Swift op de bolide van Teeven in te rijden. In de eerste plaats zou mijn Swift het eerder begeven dan het degelijke voertuig waarin de staatssecretaris zich mag vervoeren, maar vooral, ik ben tegen de doodstraf.
Ook niet voor liedjesschrijvers. Al ben ik voor het goed gebruik van Nederlands.
Geplaatst in de categorie: maatschappij