Een vis op het droge

Ik mag al eens graag bij Albert Heijn over de vloer komen. Niet alleen omdat het aan de kassa scheelt in de portemonnee (de praktijken die Albert er daarvoor op nahoudt bij de groothandelaars, die wil u niet kennen), maar ook voor de typisch Hollandse sfeer. Dat stukje Nederland in België zonder over de grens te moeten rijden, daar doe ik het voor. Je kan er Hollandse maatjes kopen met vers gesneden ajuin, grote potten vla en twaalf soorten pindakaas.

Maar gisteren sloeg de angst me om het hart. Aan de afdeling vis lag tussen de moten zalm en de kabeljauwfilets een hele goudbrasem, met de kop er nog aan. Mond en ogen wijd opengesperd, alsof hij het wijfje van z’n leven had gezien en net toen uit het water werd gevist, op een schaaltje gelegd, folie erover en klaar. Ik stond aan de grond genageld. Het was de eerste keer dat ik echt besefte dat we levende wezens doden voor ons eigen voortbestaan. Zelfs dat niet. Voor ons eigen culinaire genot. Omdat we het verleerd zijn om bladeren te eten. Wat voor een gruwelijk wezen is de mens, vroeg ik me af terwijl ik naar de goudbrasem bleef staren. Zonder kop hadden we ook wel geloofd dat het een vis was, Albert. Misschien hadden slechts enkelingen op een goudbrasem gegokt, maar wat doet het er toe, we geloven wat er op het etiket staat, zeker als er omega 3 in zit. Op datzelfde etiket stond naast ‘goudbrasem’: ‘Klaar om te bakken / Opgegroeid in Spanje.’ Nog erger. We moesten zo nodig te weten komen dat hij ooit een jeugd gehad heeft, met zijn broertjes geravot heeft, misschien om het snelst baantjes getrokken heeft in de Ebro, waarna hij dan eindelijk de vruchtbare leeftijd bereikte, de vrouw van zijn leven tegenkwam en uitgerekend dan een groot Spaans net roet in het eten moest komen gooien. Een levend wezen, zomaar weggerukt uit zijn habitat, om ergens ver daarvandaan in een Hollandse koelkast onder TL-verlichting te liggen wachten tot een onmens het over zijn hart kreeg om hem te ontdoen van kop en ingewanden en met veel zwier in de pan te leggen.

Het werd nog erger. Onderaan het etiket stond: te gebruiken tot 05/05. De kans dat iemand hem nog vers genoeg vond om mee te nemen naar huis, werd kleiner met de minuut. Misschien was zijn dood helemaal voor niks geweest en zou hij twee dagen later in een afvalcontainer belanden tussen bruine bananen en gerimpelde pruimen.
Toen besliste ik om nooit nog een voet binnen te zetten bij Albert Heijn. Het was dat of vegetariër worden. Er zijn grenzen.

Albert Heijn goudbra goudbrasem vegetariër

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.6 met 9 stemmen 335