Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

De laatste tijd

Wat voor zin hebben mijn zintuigen nog, nu ze traag maar zeker beginnen af te takelen? Elke dag word ik twee dagen ouder. Voor mijn ogen hangt een waas die niet meer weggaat. Langzaam vervaagt mijn gehoor. Ik merk dat ik zoals mijn grootvader vroeger meer en meer mijn hand achter mijn oor begin te houden, als een hulpschelp die het geluid moet tegenhouden en recht mijn oor in kaatsen. Maar het helpt niet.

Wablief is met voorsprong het woord dat ik de laatste tijd het meest gebruik. Wablief en sorry, omdat ik soms ongewild tegen mensen aan loop, want ik weiger lenzen te dragen, en een bril nog minder.
Als ik de bereidingswijze van mijn diepvriesmaaltijden wil lezen, weet ik niet of ik de verpakking ver of dichtbij moet houden. Geen van beide helpt. En dan sta ik daar, in de winkel, de doosjes afwisselend ver en dichtbij te houden. Deze maaltijden hoeft u niet te schudden voor gebruik, meneer, deelt een winkeljuffrouw me mee, waarop ik ‘Wablief?’ zeg en ze hoofdschuddend wegloopt. Ik weet niet wat ik het ergste vind: dat ze me een idioot vindt die daar staat te fitnessen met Weight Watchers maaltijden, of dat het niet in haar op kwam dat iemand die nog door zijn midlife crisis moet, nu al begint af te takelen.

Iets vastnemen lukt ook al niet meer zo goed. Mijn handen beven. Parkinson Light. Als ik een glas wil nemen, is het niet zonder slag of stoot. De weg ernaartoe is er één van wel, niet, wel, niet, maar dan heel snel na elkaar. Ik doe het glas tegenwoordig ook maar halfvol meer omdat de weg naar mijn mond ook niet over rozen loopt.
Ik zeg halfvol, maar ik bedoel halfleeg. Omdat ik alles zwart zie. Of liever: grijs. Mijn haar. Die blonde lokken van vroeger, ze worden verdrongen door grijze. Eerst trek je ze nog uit. Een vergissing van de natuur, denk je. Gewoon een pincet nemen, wel, niet, wel, niet en weg ermee. Maar ineens volstaat een pincet niet meer en moet je het hoofd buigen. En dan zie je daar een halve kale plek. Je neemt er een tweede spiegel bij en je ziet ze helemaal. Je voelt eraan. Het is echt. Je voelt huid waar vroeger haar stond. Je krabt eraan, in de hoop dat er haar onder zit. Niet aan denken, denk je, of je krijgt nog meer grijs haar. En dus denk je er dag en nacht aan.

Het voordeel van dat aftakelen is dat mijn geheugen niet onderdoet. Zo neemt mijn heimwee naar vroeger af, omdat ik me de helft niet meer herinner. Ik ben vergeten hoe het is om scherp te zien, goed te horen en haarfijn te ruiken.

Het enige wat ik nu nog ruik is onraad.

Schrijver: Johan De Smet, 26 mei 2013


Geplaatst in de categorie: lichaam

4.1 met 9 stemmen 297



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
nita
Datum:
26 mei 2013
Email:
anitabexs4all.nl
Wat een geluk, dat je waarschijnlijk blind kunt typen! Je columns zijn n.l. nog helemaal niet aan het aftakelen.
Naam:
Monique Methorst
Datum:
26 mei 2013
Email:
moi636yahoo.com
Hilarisch, mooi man. :)
Naam:
Anna
Datum:
26 mei 2013
mooi

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)