Dyslectisch
Juultje ontdekte vorig jaar dat het heel goed mogelijk was dat ik dyslectisch ben. Ik sluit dat niet helemaal uit, maar heel erg is het ook weer niet. Vandaag zag ik op televisie dat Richard Branson ook dyslectisch is en dat zijn maatschappelijk succes daar mee te maken heeft. Hij kan namelijk niet voor een baas werken, zegt zijn zus. Dyslectici kunnen niet voor een baas werken.
Dat geloof ik niet helemaal. Ik denk dat ze goed in de automatisering kunnen werken, omdat ze daar niet hoeven te schrijven en door de computer wel op alle fouten worden gewezen. Maar ik schrijf graag.
Een erge dyslecticus kan ik niet zijn. De meeste zinnen schrijf ik toch wel goed en lezen doe ik veel en graag. Maar ik beschik niet over het geduld om mijn tekst drie keer te lezen en alle fouten eruit te halen. Als ik een tekst van mezelf lees, kom ik nooit veel alinea’s ver en ga ik vaak snel over tot het herschrijven, bijschrijven en niet tot het bijschaven. Ik verbeter zelden een zin, maar verander bij het minste of geringste hele paragrafen.
De computer helpt we wel een beetje. Foute spellingen worden helder. Maar foute zinnen pakt hij zelden op. Als ik mezelf verbeter moet ik erg op letten, want juist dan maak ik nieuwe fouten in mijn tekst. Heel vaak, of bijna altijd. En als die fout erin zit, kan ik de tekst soms vijf keer overlezen zonder het te zien. Ik weet immers wat ik wilde schrijven, dus waarom zou ik alle woorden lezen? Pas als iemand me erop wijst, zie ik het. Tot mijn verbijstering.
De moeder van Branson zei dat dyslectisch zijn je helpt het leven beter te begrijpen. Ik vond haar uitspraak wat onduidelijk, maar ik denk dat ik begrijp wat ze bedoelt. Door je eigen handicap te accepteren open je de deur om handicaps van anderen te accepteren. En dat accepteren, opent de weg naar creativiteit. Wie fouten accepteert, durft iets verder te denken, groter, breder, nieuwe paden te bedenken. Als het fout is, probeer je het opnieuw of iets anders. Je accepteert de fouten van anderen ook en helpt hen daardoor zich veiliger en dus vrijer te voelen. Je bevordert daarmee ook hun creativiteit.
Dat is waardevol. Of de theorie van moeder Branson klopt, weet ik niet, want ik ben te weinig psycholoog om haar stelling en mijn vertaling ervan te verbinden met bestaande theorie, maar ik denk dat het waar kan zijn.
Overigens heb ik een hekel aan Richard Branson. Het zal wel jaloezie zijn. En zijn liefde voor de luchtvaart, die ik deel, en tegelijk slecht vind, omdat het zo vervuilend is. Ik vond het leuker te horen dat Albert Einstein ook dyslectisch was.
Hoewel ik niet eens weet of ik het zelf ben.
home.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
dyslectisch
1.327
Geef je reactie op deze inzending: