Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Ja! Doe wat.

Stel je voor je rijdt met vrouw en kinderen naar Driemond. Langs de Weespertrekvaart. Op kerstavond half zes. Je ziet ineens een witte auto dwars op de provinciale weg. Gebotst? Voorkant flink gedeukt, chauffeur nog binnen. Je bent duidelijk de eerste passant. Je stopt en ziet ineens nog een auto in de vaart. Schuin zinkend, neus naar beneden.

Er zit een vrouw in. Het raampje staat driekwart open. Ze schreeuwt ‘help me’. Met haar koplampen licht ze op in het water. in het pikkedonker. Je denkt nog ‘dit lijkt wel film. Zo bizar.’
Maar dit is echt. De bestuurder van de witte auto gaat zich uitkleden. Traag in shock. Trillend. Meer auto’s stoppen. Mensen gaan filmen of bellen. Niemand doet verder iets. Heremetijd – je kijkt je vrouw aan en begint aarzelend je zakken te legen. Zij zegt 'Ja! Doe wat.'

Is dit wel wijs? Je neemt tien seconden extra bedenktijd. Je denkt aan je kinderen. Kun je niet maken, iemand zo langzaam laten wegzinken. Die kun je passiviteit niet aandoen. Dan spring je. Niet duiken. Dat is de goden verzoeken. Je hoofd koel houden maar niet te. Je zwemt naar de auto, vijf meter van de kade. Waterkoude slaat op je spieren De bestuurster grijpt je hand en je trekt haar eruit. Ze spartelt panisch. Bevangen door kou en schrik. Je probeert haar te kalmeren. Zelf ga je herhaaldelijk kopje onder terwijl je haar hoofd met kikkerslagen boven water houdt en naar de kant sleept. Toeschouwers hijsen redder en hulpbehoevende aan land.

Zie je het jezelf doen? Of sta je ook te filmen? Het is namelijk echt zo gedaan. Door Yannick Felter(29). Het Parool 25/01/2014. Een maand later pas. Yannick gebruikt het interview vooral om de drenkeling te achterhalen. Dat is inmiddels gelukt.

Uiteraard dacht ik in deze poëzieweek aan het aangrijpendste drenkelinggedicht. ‘Mijn Zoon’(1930) door J.C. Noordstar(1907-1987).

Mijn Zoon

Mijn zoon ging vissen bij de vliet,
De wind woei vrolijk door het riet;
Te midden van potjes en pannetjes zat hij daar
Totdat plotseling wij weten niet hoe en waar,

hij in het water geduikeld is, voorover, op zijn kop;
zijn hengel en klompen lagen er bovenop.
Zo moet hij daar gelegen hebben, drie uur in de kou,
en geen mens die dat gezien heeft die morgen, gij beseft het nauw.

Van 's morgens negen tot twaalven, wat moet dat verschrikk'lijk zijn,
etc.

Noordstar dichtte het schrikbarend lot van de onopgemerkte drenkeling. In plattelandssetting. Alles gaat gewoon door – ‘de bomen die ruisen’, ‘zo nu en dan bereikt ons een kreet dat men zich maar verlaten voelt en denkt dat men ons vergeet.’
Merkwaardig is dat nu steeds vaker eenlingen als Yannick Felter op moeten staan om wél opgemerkte drenkelingen te redden. In drukke contreien. De moderne mens kijkt filmt en schuift af. Blijft toch vreemd – als je niks doet dan dat kun je misschien beter gaan.


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=o6eO24Jwepk

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 1 februari 2014


Geplaatst in de categorie: bedankt

4.4 met 8 stemmen aantal keer bekeken 313

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Monique Methorst, 11 jaar geleden
Goed verwoord, om nog eens terug te lezen, laat vragen achter.
J.de Groot, 11 jaar geleden
Ja,ik doe wat, een reactie schrijven hier,
goed verhaal Jos!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)