Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

En kijk ons eens aan.

Hoe krijg je het ook voor elkaar...nou val je niet zomaar af, het is de manier waarop zeg, dan gaat het over dikke pech; dat ligt nooit aan de wijn en behalve eten is er nauwelijks beweging in te krijgen, naar mijn mening. Evenzo ben je van alles of niets, wat men al heeft. Ziek, zwak en misselijk op maandag, last ven een kat of kan ik soms helemaal nergens meer tegen en het is al zo'n gedoe, om er zo beroerd voor te staan, wat zou ik nog moeten delen. Want vrienden hebben het nergens over. Dan mag je wel een gat in de lucht springen...zolang je maar niet terugkomt op zure regenbogen. Liep ik daarom met mijn tenen omhoog of zit ik er altijd naast, mijn schoenen uit. We vissen achter het net, doen alsof het altijd nog erger kan. Dus lach of schiet het verkeerde keelgat in.

We kunnen altijd nog doktertje spelen. Dan reis je om de wereld van verschil, moet er toch zijn. Na de volgende ronde...geloof dat ik niet goed word. Wat mankeert mij die voorgeschreven ziekte nou helemaal? Het is even zoeken naar evenwicht, het teveel wat tussen je oren zit, maar daar hoor je hem niet over. Met het eelt op je gevoel af, dan kan het leven nog zo raar lopen...nou jammer dan! Zoek een manier om het van de daken te schreeuwen, zit mijn voet weer dwars.

Onze huisarts kon wel zo goed schrijven...gelieve Uw (hart) geld te storten. Want het is dan ook mooi op dezelfde leeftijd, om met pensioen een cruisje te gaan doen. Ze mompelen maar, het is ook altijd wat, mevrouw en aan het eind van haar Latijn krabbelen ze nog steeds terug, erover uitgedokterd dat zij net als mensen waren...

Genezen van liefde, kijk ons eens aan en daar gaat zij, met 56 jaar. Je was al nooit het zonnetje in huis, ik met mijn gekanker. Dat ik moeders mooiste niet was en nooit genoeg aan karakter bij me had. Mocht ik daarom niet op ze lijken? Onverschilligheid gaat een leven lang mee, wist U dat?

Maar wat ik zeggen wil, kom maar niet voor de draad ermee. Net zo tevreden als ik ze zie vliegen... en hoppa, weer een kilo eraf. Kan ik het wel weer shaken omdat je er eigenlijk geen reet aan hebt; dan zijn we net mensen die er komen en gaan. Stoere wereld, je wordt te klein en we hebben woorden...nodig is het niet, maar het helpt wel tegen de gewoonte in; voor alle onzekerheid opgesloten in de wachtkamer van mijn geest en kijk ons eens aan. Dan kunnen we het ijs wel breken en high worden van het gelijm, wat tussen onze vingers blijft plakken, maar het wordt nooit meer zoals het vroeger al niet zo was.

Schrijver: Monique Methorst, 26 maart 2014


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.0 met 7 stemmen 2.204



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
J. de Groot
Datum:
29 maart 2014
....lees een hoop (jeugd)frustratie.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)