Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Timmermans

Minister Timmermans was weer eens op televisie de afgelopen week. Ik keek naar een goedlachse man die niet bang is om te spreken in het openbaar. Het is typisch, zo'n Minister die met een grijns aan het woord is. Hij verpakt vervelende dingen zo vrolijk mogelijk.

Of hij doet zijn werk gewoon heel graag.

Timmermans is geboren Maastrichtenaar. En zonder vooroordelen te hebben associeer ik zijn voorkomen met carnaval. Wanneer ik aan Prins Carnaval denk, dan zie ik Minister Timmermans met een mooie muts op de sleutel in ontvangst nemen van de Burgemeester in zijn stad. En iedereen weet dan: het is weer carnaval!

Maar ik zag hem nu in de rol die we van hem kennen. Hij sprak over de missie in Kunduz, Afghanistan.

Afghaanse militairen tot politiemannen opleiden. Dat was in grote lijnen het doel na de oorlog in Afghanistan. Na een flinke oorlog is het wel fijn als het land zelf weer de rotzooi opruimt die achterblijft. Puin, maar ook splintergroeperingen die macht ruiken in een ontregeld land. Na het stichten van wanorde en creëren van oorlog zouden we deze keer 'meebouwen aan een nieuw Afghanistan'.

Afgelopen week liet onze goedlachse Limburger weten dat 'we dit niet opnieuw zo zouden doen.'

Hoezo we?

En hoezo opnieuw?

Ik begrijp dit soort uitspraken niet. Er bestaat geen systeem voor een lange termijnvisie binnen onze regering. Maar misschien dat de Minister al vooruit kijkt en nog een termijn als Minister voor zich ziet. De militairen die de trainingen hebben gegeven, krijgen via deze opmerking stank voor dank. Hard werken en veel tijd investeren in een plan bedacht door het kabinet. Een plan waarbij Dhr. Timmermans destijds als Staatssecretaris van Buitenlandse Zaken bij betrokken was.

Anderzijds zou je ook kunnen zeggen dat de Minister zijn excuses aanbiedt met deze uitspraak. De hand in eigen boezem steken en fouten erkennen, is een eervolle manier van politiek bedrijven. Helaas lijkt niets minder waar. Ik hoor Minister Timmermans vertellen dat we het land niet in de steek kunnen laten.
‘Het land nu verlaten is geen optie. We moeten op dit pad verder gaan.’ zegt hij.

Ik knipper met mijn ogen. We moeten op dit pad verder gaan? We constateren dat iets niet goed is, maar we gaan er wel mee door. Ik ben de logica even kwijt.

Ik kijk naar de glanzende bril van de Minister. Hij pakt zijn papieren bijeen en tikt ze met de onderkant op de spreektafel. Hij neemt de tijd om ze keurig bij elkaar te pakken. De dag zit erop, lees ik aan zijn houding af.

Tijd om een terrasje te pikken.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 18 mei 2014


Geplaatst in de categorie: politiek

3.3 met 3 stemmen 151



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
18 mei 2014
Grappige poging om minister Frans Timmermans van dubbele moraal te betichten.
Ik zag hem eens in een Marokkaans jeugdhonk. Hij zat een stoel voor me.
Hij gaf werkelijk een hartstochtelijke speech en stak de jonge Marokkanen een hart onder de riem. Hij is niet de carnavaleske smurf, die jij van hem wilt maken. Ik steek mijn schrijvershand graag voor hem in het vuur, Gustaf!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)