Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Vroeger (2)

Ook vroeger zochten mensen een baan. Niet zo vaak als dat we die nu zoeken, maar toch.

Vroeger bestonden er nog overheidsinstanties die niet schroomden om contracten voor onbepaalde tijd uit te delen. Tijdelijke contracten bestonden wel, maar niet zo massaal als nu.

Alles in het leven lijkt nu voor bepaalde tijd.

Ik heb ook wel eens werk gezocht vroeger. Tussen twee studies in wilde ik wat verschillende banen uitproberen. Eigenlijk kon dit alleen via uitzendbureaus. Met het zweet op mijn rug stond ik dan nog adem te happen voor het raam van zo'n bureau. Daar zag ik dan dat er volop gezocht werd naar 'orderpickers' en 'heftruckchauffeurs'. Niet helemaal mijn ding. De twijfel sloeg dan toe, maar mijn voeten brachten mij toch naar binnen.

Vaak zaten er vrouwen achter veel te grote bureaus met computers en beeldschermen erop. Goed voorbereid had ik mijn werkervaring op papier meegenomen. Een hele klus wanneer je op een monochroom scherm moest tikken. Letters werden in het groen weergegeven en tekstverwerken heeft destijds zijn naam gekregen. Het was hard werken voor een beetje tekst.

Het aanzetten van de computer kon pas wanneer er een systeemschijf in het ding zat. Na een ongelofelijk kabel kwam er dan dit in beeld: A:.

Het typen kon beginnen.

De tweedehands printer die was aangesloten op mijn computer was ook een apart geval. Het printlint in het apparaat was vaker droog dan nat van de inkt. En het printen van een A4 gebeurde vaak scheef. Het printen werd begeleid door een snerpend en irritant geluid dat steeds even wegstierf. Vlak voordat je dacht dat de printer klaar was, herhaalde het kippenvel opwekkende geluid zich.

De vrouw achter de balie bekeek mijn c.v. erg serieus. En het zweet stond nu ook op mijn voorhoofd. Meestal wanneer ik in deze tijd een uitzendbureau inging, stond ik een half uur later buiten met wat velletjes papier en een briefje met een adres. De vrouw had voor mij het adres van het bedrijf waar ik ging werken opgeschreven.

Wanneer ik 's avonds op de bank zat na een middagje banen zoeken, bekroop me een vreemd gevoel. Wat ging ik in vredesnaam de volgende dag uitvoeren voor twaalf gulden per uur? Vaak wist ik het echt niet. Het werd vaak ook niet uitgelegd en ernaar vragen deed ik gewoon niet.

Enkele keren ben ik ook gewoon niet gegaan de volgende dag. Na het wakker worden was ik zo op van de zenuwen, dat ik besloot onverantwoordelijk te zijn. Daar was deze fase in mijn leven immers voor bedoeld!

Nadat ik 'Het Stratenboek' had geraadpleegd en de route in mijn kop had gedreund, ging ik op pad. Mijn krakende grijze fiets met brommerzadel wees me de weg. In mijn hand hield ik nog een koek die als ontbijt diende.

De vroege ochtend, met al de fietsers op weg naar hun werk om mij heen. Zo moest het leven er dus later uit zien. Elke dag maar diezelfde route maken en dezelfde duffe koppen op je kantoor bekijken.

Meestal wist ik ook niet wat ik op een werkdag moest aantrekken. Werkte ik binnen of buiten, werd ik vies of niet? Moest ik er degelijk uitzien of kon ik in mijn kloffie komen?

Aangekomen op een nieuw industrieterrein stond ik voor het rolluik van een pand. Een kleine garage. Het oogde niet echt als een bedrijf. Niemand had de moeite genomen om een bord met een bedrijfsnaam op te hangen. Mijn fiets in het fietsenrek en mijn billen dichtgeknepen stapte ik binnen.
'Ik ben de uitzendkracht voor vandaag.'

Nadat ik mijn spullen ergens in een hoek had mogen zetten, kreeg ik een paar handschoenen overhandigd. Met mijn tijdelijke collega liep ik naar de achterkant van een kleine vrachtauto. Ik zag op vloer in de vrachtwagen hele lagen stro liggen. Zelfs toen ik als betaalde arbeider achter die wagen stond, had ik geen idee wat ik voor werk zou doen.

Totdat één van de mannen in de auto klom en stro begon weg te vegen met zijn armen. Langzaam zag ik een hoofd en armen te voorschijn komen van licht cement of in elk geval gesteente. Aphrodite keek me ineens aan en stond werkelijk als een godin op een stuk steen.

De tijdelijke collega vroeg aan mij 'Houd je haar goed vast?' Hij knipoogde erbij.
Terwijl ik de handschoenen aantrok drong het tot me door. Vandaag mocht ik een dagje tuinbeelden uit vrachtauto's sjouwen.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 22 juni 2014


Geplaatst in de categorie: kunst

3.7 met 3 stemmen 171



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)