Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Makkelijk is moeilijk

Mijn goede vader is als vijfjarig kind op een Belgisch paard gezet, u weet wel, zo’n werkpaard met spierbundels zo zwaar dat Schwarzenegger ze niet kan tillen. Hij reed een eindje en mijn opa en oma juichten: Henkje kan paardrijden!

Mijn vader herinnert het zich nu nog.

Paardrijden is dus erg eenvoudig, want vijfjarigen kunnen ongetraind paardrijden.

Ik ken echter ook een vrouw die beweerd dat ze niet kan paardrijden. Dat zegt ze, ondanks het feit dat ze al tientallen jaren les heeft en van geen van de vele paarden waarop ze heeft gezeten is afgevallen. Maar nog is ze niet tevreden. Het moet nauwkeuriger. De leidsels moeten subtieler worden vastgehouden, de rug van de amazone moet rechter of juist niet, de zit lichter en de knieën iets meer naar buiten en de voeten weet ik veel, maar ook nog iets. Pas als alle details tot in de perfectie goed zijn, zou deze vrouw kunnen toegeven dat ze kan paardrijden. Het moet dus verschrikkelijk moeilijk zijn, paardrijden, want een gezonde volwassen vrouw doet er vele jaren over om het enigszins onder de knie te krijgen.

Paarrijden is dus ontzettend moeilijk en vergt vele jaren training en paardrijden is ontzettend eenvoudig, want je gaat gewoon op zo’n ros zitten en het lukt. Dat kan beide omdat paardrijden niet gelijk is aan paardrijden. Je hebt paardrijden met de norm van Anky Grunsven: als je geen goud op de Olympische Spelen wint, kun je niet paardrijden, en paardrijden met de norm van een peuter: wie niet valt rijdt paard.

En dat geldt voor alles wat je in je leven doet. Je kunt alles, of niets, afhankelijk van je eigen norm.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 4 december 2014


Geplaatst in de categorie: dieren

4.0 met 4 stemmen 153



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
4 december 2014
Die Belgische knollen zijn echte oerbeesten en ik bewonderde ze tijdens het ringsteken in Middelburg. Met zo'n breed zitvlak valt niemand eraf. Bovendien hebben ze geen staart, maar een soort knot.
Heel gevat hoe je de kleine Henk vergelijkt met Anky van Grunsven. Doet me denken aan die reclame-slogan 'De lat, dat bepaal jij!'. Mensen, die minder hoge eisen aan hun leven stellen, zijn over het algemeen veel gelukkiger. Vaak worden gestreste strebers opgefokt door de hoge eisen van de competitieve maatschappij. Allemaal doorgedraaid en onhaalbaar perfectionisme opleverend. Fijn voor Anky, maar niet navolgenswaardig.
Geen wonder dat er zoveel mensen tijdens de moderne overlevingsrace uit de bocht vliegen. Het tempo en de druk is inhumaan. Geef me dan maar deze iconische foto met een intens gelukkig kind op een groot en verstild paard. Het simpele geluk in eenvoud en harmonie met de helende natuur.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)