Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Kundig

Ik kreeg een brief van de SVB. Heeft u enige idee waar die afkorting voor staat? Ik vermoed dat de helft van u geen idee heeft. Het is een overheidsinstantie die overeind wordt gehouden door kantoorklerken. Dit wordt door het Westen bij een communistisch regime 'verborgen werkeloosheid' genoemd.

U zult wel denken: Gustaf is nukkig.

En u heeft gelijk. Ik vind het bijzonder dat iemand van de Sociale Verzekeringsbank (SVB) openlijk toegeeft te nietsnutten. Na de geboorte van mijn zoon vroeg ik kinderbijslag aan. Dit leek zeer voorspoedig te gaan. Omdat wij een tijd in het buitenland hebben gewoond, wilde ik ook mijn andere twee kinderen aanmelden. Geen enkel probleem. Dat kon ik doen in het toelichtingen gedeelte.

Zo gezegd, zo gedaan.

Toen ik drie weken later een brief ontving, dat mijn pasgeboren zoontje geregistreerd was, voelde ik nattigheid. Ik belde direct met 'Mijn SVB kantoor'. Echt waar, die zijn er meerdere!

De man die ik te spreken kreeg, was al zenuwachtig toen zijn telefoon ging. Ik ging (zoals altijd) direct op mijn doel af.

'Ik ontving van u een brief waarin u aangaf dat mijn zoon geregistreerd is. Maar in de toelichting heb ik gevraagd om ook mijn andere twee kinderen te registreren.'

'Jaja', zei de man half luisterend.
Toen er verder een stilte viel besloot ik door te pakken.
'Kunt u zien dat ik de toelichting heb ingevuld?' zei ik.
'Eens kijken', hoorde ik de man zeggen.
'De geboortedatum van uw aangemelde kind?' vroeg hij.
Ik noemde de datum.
'Jaja' zei hij weer. 'Hier staat het.'
Ik besloot nu af te wachten. Maar tevergeefs. Dan maar weer in de aanval.
'En staat er ook bij wat de status is?', vroeg ik.
'Het is denk ik even blijven liggen', zei de man droogjes.
Mijn hersens dachten dat mijn trommelvliezen dit geluid niet correct hadden geregistreerd.
'Wat bedoelt u?'
'Nou, er is niets mee gedaan'.

Woede maakte zich meester van mij. Maar ik ben een tovenaar als het gaat om emoties beheersen.
'En... wat moet ik nu doen?' zei ik tergend langzaam. Om vooral de hand in eigen boezem te steken.
'Uh... niks meneer. Ik ga uw aanvraag wel behandelen', zei hij onbeschaamd.
Ik zag hem voor me. Lege plastic bekertjes met plastic roerstaafjes, een krant, gevulde koeken, gapende collega's en mijn bellende SVB'er.
'Ok. En ik kan er vanuit gaan, dat ik binnen twee weken wat hoor?', zei ik netjes.
In mijn hoofd vlogen termen als 'morgen antwoord' rond. Het leek mij beter deze nietsnut zijn ruimte te geven. Stel je voor dat hij met licht zweet op zijn voorhoofd (van het fietsen), thuis kwam bij zijn vrouw. En tegen haar zei: 'Schat, nu had ik toch een onbeschofte man aan de lijn. Die wilde dat ik binnen twee weken een reactie zou sturen! Wat denken die mensen wel niet! Het is niet voor niks eventjes blijven liggen!'

En ik kan het me wel voorstellen. De rest van de tijd vult deze man met het registreren en op aantal ordenen van voornamen. Een erg belangrijke taak in onze maatschappij.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 26 juli 2015


Geplaatst in de categorie: kinderen

3.0 met 1 stemmen 1.683



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
26 juli 2015
Groot applaus, Gustaf, want je zet hiermee de haperende ambtenarij en de misberekeningen van massamaatschappijen flink voor schut. De maatschappij wordt steeds onpersoonlijker en de medeburger met een smalle beurs is als eerste de dupe daarvan. Omdat er sprake is van fundamentele onrechtvaardigheid loopt het financiële verkeer geheid in de soep. De voortekenen zijn er reeds.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)