Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

LOVE

Wijsheden hingen vroeger aan de muur. Of in het toilet. Een tegeltje van twaalfeneenhalf bij twaalfeneenhalf. Bij opa en oma was het Delfts-blauw. De hippe tante had een granieten tegel. Een vierkant dat één op één uit een grafzerk leek te komen. In de jaren tachtig vonden we dit modern en dat dit getuigde van smaak.

Nu niet meer.

Tegeltjes worden niet veel meer geschilderd of gedrukt. Twitter is het tegeltje aan de muur van nu. Met de kanttekening dat daar vaker niet, dan wel over wijsheden wordt bericht. Dit schrijvend vraag ik me weleens sterk af, of er nog wel wijsheden bestaan? Lopen wij nog wel warm voor een mooie uitspraak of een gezegde? Ik denk dat het voorbij is met ‘de wijsheid die alle deuren dicht gooit’.

Maar er is nog wel iets.

Elke keer als ik door mijn wijk wandel kijk ik er tegenaan. Het is de leeghoofdigheid van de mens van alledag. En daarmee wil ik niemand tegen het zere been schoppen. Maar gisteren liep ik weer eens door de straten. Ik zag het op een voordeur. Ergens op ooghoogte was er een schroef in de arme deur gedraaid. Aan een rafelig touwtje hingen vier letters. ‘HOME’ lazen mijn ogen. Stevig doorstappend schudde ik mijn hoofd. Wat was de beslissing geweest om dit woord aan te schaffen? Heeft de vrouw des huizes dit stiekem gedaan? Of was manlief erbij en heeft hij erop gestaan om het aan de deur te hangen. Want daar begint ons ‘HOME’.

Het kan nog erger.

Er zijn namelijk ook losse letters in de meeste winkels verkrijgbaar. Die worden dan bijvoorbeeld voor het raam gezet ‘L.O.V.E.’ of ‘L.I.V.E’. Vreselijk vind ik het. Vervuiling van het straatbeeld. Ik had nog enig respect kunnen op brengen voor de buurtbewoner die met de letters uit de woorden ‘HOME, LIVE en LOVE’ wat anders had gemaakt. Een soort straatscrabble. Enkele suggesties:

‘LIEVE HOMO’ of

‘VEEL MOOI’ of

'MOE HE’.

Dat had de passerende buurtbewoner nog iets gegeven om over na te denken tijdens zijn of haar wandeling.

Het wordt nog erger.

Ik zag gisteren bij een winkel in de stad heel lelijke kussentjes liggen. De kleur was zo afzichtelijk groen dat mijn ogen niet geloofden wat ze waarnamen. Mijn hersens stuurde ‘S.O.S.’ berichten terug, maar tevergeefs. Mijn ogen waren trots zat dat ze lenzen op hun oogvocht hadden liggen. Het gaf ze bestaansrecht. Na een hapering tussen mijn hersenen en mijn ogen kwam er toch witte rook.

Lezen die tekst!

Ik heb er nog spijt van, dat ik mijn ogen de vrijheid gaf om de tekst te registreren. Het kussentje met vrolijke touwtjes (om ze vast te maken) droeg de volgende vreselijke tekst: ‘My home, is een happy place’. Ik vermoed dat u het zelf vertaald krijgt maar toch. In het Nederlands staat er: ‘Mijn thuis is een blije plek’. Het woordje ‘My’ gaf mij het idee, dat ik bij een erg egocentrische persoon in huis zou zijn.

En eentje die daar blij mee was.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 6 september 2015


Geplaatst in de categorie: taal

2.3 met 3 stemmen 132



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
6 september 2015
Die Engelstalige dombo-artikelen verkopen ze bij winkels als de Marskramer, V&D, Kruitvat en Blokker. Het symboliseert de teruggang naar het Stenen Tijdperk, toen Fred Flintstone na zijn bowlingpartijtje steevast schreeuwde 'Wilma, I'm HOME!'.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)