Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Dichter bij Poëzie

De man met wie ik door de nacht ga, reciteert Jean-Pierre Rawie. Verhoogt zijn tred, zwaait wild met zijn armen, plaatst intonatie waar het hoort. Waan me in een amfitheater. Decor van de Grieken. Zie de hemel. Een rivier. Talloze sterren. De Linge.

Zomaar een gedicht in een heldere nacht. Uit het hoofd. Door een leraar klassieke talen. De volle maan lacht het landschap open. In de verte klinkt een fluit.

Vertelde al menigeen over de mystiek in de kleine uren, verschillende gradaties zwart, vallende sterren en dauw over velden. De wonderlijke geboorte van een nieuwe dag. 'Het is niet voor niets donker, de nacht is om te slapen,' kreeg ik vaak te horen. Gaf er dan maar de maan aan.

Boeiende gesprekken over geschiedenis, Latijn en Grieks. Ware inspiratie. Had ik vroeger maar meer leraren zoals hij gehad. De muzikant sluit zich bij ons aan. Een autodidact. Heeft bij iedere bocht een ander wijsje. Hij speelt ons door de nacht.

En leert ons de techniek van het snelwandelen. De autodidact.

Wanneer we een pijl gemist hebben, brengt zijn maatje ons terug op de route. Kent dit gebied op zijn duimpje. Mensen, ze zijn zo verschillend als de nacht.

Gedichten, ik schrijf ze liever dan dat ik ze lees. Vannacht heb ik geleerd dat ze voorgedragen moeten worden. Met passie. Je moet ze horen in de ambiance van de nacht.


Zie ook: http://www.reneturk.nl

Schrijver: René Turk, 29 september 2015


Geplaatst in de categorie: natuur

4.2 met 5 stemmen aantal keer bekeken 291

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Marijke Vos, 9 jaar geleden
Verrukkelijk.....graag gelezen !
ebba, 9 jaar geleden
Prachtig stuk!
Ton Hettema, 9 jaar geleden
Da's een voor mij goed invoelbare en resonerende poëtische column. Rijke zaken van de geest, in taal en theatraal gebaar. Inspiratie is zo prachtig en natuurlijk overdraagbaar. De vorm laat ruimte om mee te beleven en de inhoud herinnert ons aan de kunstige vruchten van onze medemens. Zo'n column includeert de lezer in de beleving. Mooi.
Joanan Rutgers, 9 jaar geleden
De negentiende-eeuwse dichter Jean-Pierre Rawie citeren, terwijl de volle maan je alleen al psychotisch maakt, is vragen om angstige horrortaferelen, maar het moet gezegd, de stilte van de diepe nacht leent zich het beste voor het reclameren van poëzie. Pure stilte en dan pure woorden, maar toch liever John Keats dan de ouderwets in sonnetten gegoten quasi-humoristische somberheid van Rawie.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)