Dichter bij Poëzie
De man met wie ik door de nacht ga, reciteert Jean-Pierre Rawie. Verhoogt zijn tred, zwaait wild met zijn armen, plaatst intonatie waar het hoort. Waan me in een amfitheater. Decor van de Grieken. Zie de hemel. Een rivier. Talloze sterren. De Linge.
Zomaar een gedicht in een heldere nacht. Uit het hoofd. Door een leraar klassieke talen. De volle maan lacht het landschap open. In de verte klinkt een fluit.
Vertelde al menigeen over de mystiek in de kleine uren, verschillende gradaties zwart, vallende sterren en dauw over velden. De wonderlijke geboorte van een nieuwe dag. 'Het is niet voor niets donker, de nacht is om te slapen,' kreeg ik vaak te horen. Gaf er dan maar de maan aan.
Boeiende gesprekken over geschiedenis, Latijn en Grieks. Ware inspiratie. Had ik vroeger maar meer leraren zoals hij gehad. De muzikant sluit zich bij ons aan. Een autodidact. Heeft bij iedere bocht een ander wijsje. Hij speelt ons door de nacht.
En leert ons de techniek van het snelwandelen. De autodidact.
Wanneer we een pijl gemist hebben, brengt zijn maatje ons terug op de route. Kent dit gebied op zijn duimpje. Mensen, ze zijn zo verschillend als de nacht.
Gedichten, ik schrijf ze liever dan dat ik ze lees. Vannacht heb ik geleerd dat ze voorgedragen moeten worden. Met passie. Je moet ze horen in de ambiance van de nacht.
Zie ook: http://www.reneturk.nl
Schrijver: René Turk, 29 september 2015
Geplaatst in de categorie: natuur