Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Bezinning

In het dorp is een markante persoonlijkheid heengegaan. Tussen twee bekenden met wie ik jaren hetzelfde pad liep, struin ik naar een lege kerkbank ergens achterin. De kerk hagelt vol. Mensen moeten staan. Deze avond krijgt het Huis van God ouderwets kippenvel om zoveel publiek. Het is dubbel. Prachtig en wrang. Ik ontwaar mijn oom van tachtig in het zwaar gehavende kerkkoor. Eén van de laatsten der Mohikanen. Ik denk aan de organist van een kerk verderop, een tachtiger met een rollator. Hoeveel kerken sneuvelden er al niet in de omgeving? Is het slechts een kwestie van jaren? Ik staar in het kaarslicht. En houd mijn hart vast.

Twee dagen voor kerst. Ik stel mijn maatje voor om naar Molenschot te gaan. Het kapelletje van de Heilige Sint Anna. Een mooie trip om het jaar te overzien. Onderweg delen we onze hoogte- en dieptepunten. Die we ook ten dele samen beleefden. In een stukje bos pakken we alvast wat stilte. Ik brand een kaarsje voor mijn dierbaren en ga in een koude bank zitten. Wat hangt hier toch een bijzondere energie. Ik sluit mijn ogen. Minutenlang. Spreek langzaam mijn dankbaarheid uit voor alles wat was en is. Tranen stromen over mijn wangen. Ik richt me op het komende jaar. Beloof mezelf om minder alles alleen te willen doen. In het restaurant verderop proosten we aan de bar. Een Jägermeister voor 2015. En eentje voor 2016.

Kerstavond, een avondje biodanza. Met hetzelfde maatje ben ik in een voormalige kazerne. We komen in een prachtige balzaal. De dans van het leven in een pand waar vroeger een landmachtonderdeel huisde. Een feest van liefde en verbinding waar men zich bezighield met dreiging van oorlog. Roos in de loop van een geweer. Hoe mooi kan het zijn? Wanneer ik het eerste lied hoor, prikken mijn ogen en besef ik hoezeer ik dit gemist heb. In de dans komen hele stukken van dit jaar voorbij. Ik raak en word geraakt. Na afloop praten we met degene die de avond gaf. Er zijn plannen om van de kazerne een AZC te maken. Ze moet waarschijnlijk wijken. 'Het zou toch mooi zijn wanneer het naast elkaar zou kunnen bestaan? Of dat je hen les kunt gaan geven?' vraag ik haar. Het is allemaal even niet zo simpel.

Ik kijk in de brandende kaars van de Heilige Sint Anna en weet weer precies wat allemaal belangrijk voor me is.

Schrijver: René Turk, 29 december 2015


Geplaatst in de categorie: emoties

3.8 met 4 stemmen aantal keer bekeken 201

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Joanan Rutgers, 9 jaar geleden
Je bent niet typisch een ras-roomse, want je doet ook aan biodanza, dus eerder een New Age romanist. Voor mij hoeft dat uiterlijk, kerkistisch vertoon niet meer, maar mag de emotionele betrokkenheid volop blijven. Je verdriet is nooit voor niets. Je gevoeligheid raakt me. Prachtig kwetsbaar opgesteld. Kwetsbaarheid werkt uiterst helend. Ook als tegengif aangaande de wereldse hatelijkheden en moorddadigheden. Alleen mag je nog wel eens verklaren wat het staren in een kaars bij jou allemaal aan belangrijke dingen oproept. De boel aanstippen, is easy, de boel vetgaaf in koeieletters openbaren, is andere koek. Biodanza gecombineerd met waardige asielzoekersopvang? Ik vind alles best, zolang de liefde maar bloeit!...
Gabriëla Mommers, 9 jaar geleden
Kazernes ombouwen tot azc's. Topidee!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)