Rust roest

Een man met sneeuwwit haar vraagt me wat we aan het doen zijn.
'Ze lopen tachtig kilometer!' schreeuwt hij tegen zijn vrouw.
'In iènen dag?' buldert ze terug in heerlijk Brabants.
'Nee, daar doen ze drie weken over!' grapt haar zoon.
'Leuk dat jullie volgend jaar ook meedoen,' coach ik.
De antwoorden laten zich raden.

Het Kennedyvirus is een vreemde ziekte. Niet uit te leggen. Eenmaal doorleefd, raak je er verslingerd aan. De meeste mensen snappen er geen mallemoer van. De gekste vragen kwamen al voorbij. Mag je onderweg slapen? Heb je een tent bij je? Hoeveel dagen doe je erover? Ervaren is begrijpen. Zo is het met alles.

Vandaag de eerste editie van Kennedymars Cuijk. Schitterende natuur, tropisch warm en vijfhonderd deelnemers. Dat is nog eens een première!

Vanuit een deuropening vraagt een bejaard stel of we voor een goed doel lopen.

Spaar mijn honger omdat er pasta wacht bij Van der Valk. Moeilijke kilometers. Met een rammelende maag in het nu blijven: een ware beproeving. Nooit eerder zo blij met de aanblik van dit concern. Pijlen die ons achterom leiden. De wandelaar naast me zegt dat we niet mogen eten met het plebs. Via de artiesteningang naar een achterafzaaltje. Beter ook. We brengen met zijn allen heel wat lucht mee.

Aan tafel vertelt een jonge debutant dat zijn maatje op moest geven. Alsof hij op een spijkerbed liep. Hij vraagt me het hemd van het lijf. Geef hem de tips die ik zelf ooit kreeg.

'Hoe gaat het?' vraag ik een man met een baseballpet.
'Goed. En dat voor een man van 82...' antwoordt hij zacht.
'Loopt u veel?' ga ik door.
'Zo'n vijf per jaar' zegt hij rustig.
Het blijft lang stil. Man van weinig woorden.
'Rust roest!' hoor ik in het voorbijgaan.
Bedank hem voor de wijze woorden.

Er gaat van alles door me heen. Blijf ik te lang in mijn nest liggen? Verlummel ik teveel tijd met nietsdoen? Denk aan een schip dat onbemand in een haven ligt. Zou hier die uitdrukking vandaan komen?

Een middag later slenter ik in mijn favoriete park. Even uitlopen. Het weer totaal omgeslagen. Iedereen heeft jassen aan. Ik loop in een T-shirt. Heb het bloedheet. Het gevolg van de aarding door de mars?

Een grote zwarte hond rent dolgelukkig met een enorme tak. Ik kijk hem na. 'Wat kun je blij zijn met een stok, hè?' roept zijn baas.

Met een grote glimlach loop ik door. Zie de hengelaars aan het water. Een gedachte komt omhoog: rust roest.

welzijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.9 met 11 stemmen 208